Gek genoeg altijd geloofd dat er niets vastlag
dan een hond in de kamer van mijn jeugd blaffend
van angst en frustratie naar een dronken baas
die op zijn beurt ooit moet zijn gekooid, hij
moest toch dromen hebben gekend als kind dacht
ik nog, later toen ik allang niet meer wist
hoe het voelde te happen naar lucht. Soms zwijg
ik nog bij sterke verhalen hoor ik het aan hoe ze
ooit – ik heb er geen goed antwoord op – hoe kun je
het verklaren dat je… nooit. Ik probeer het nu
te aaien. Zwaai naar de morgen van een verre dood.
Hij nadert. Iedere zin die ik schrijf is er een
veroverd op de leegte van kindertranen. Een jongen
aan de wand. Blijf maar even in mijn gedachten.
Zie hoe groot ik ben. Ik slok je op. Vergeten
zal ik nooit. Al blijf je ingekooid.
Dank Jan! Ach, een beetje polemiek kan geen kwaad. Voor wat de tijden betreft verwijs ik naar mijn commentaar. Ik ga er van de week nog eens naar kijken.
groet,
Martin
Martin,
Wat is in Godsnaam ‘opbouwende kritiek’? Een gedicht slecht vinden en er toch iets goeds over zeggen?
“Een kutgedicht met potentie?” Zoiets?
Ik reageerde overigens niet op je gedicht, maar op je commentaar, dat ik bedenkelijk vond.
En mij kan het niet schelen dat mensen schouderophalend (Daar is Holtman weer) verder gaan. Evengoed dank voor je compliment dat ik vaak een goede kijk op de zaken heb! Je komt in mijn gelegenheidsbundeltje “Afgezeken & Volprezen”! (2013)
En met een gedicht in de bloemlezing die in januari te Utrecht gepresenteerd zal worden. Met een isbn en opname in de koninklijke bibliotheek in Den Haag! Opbouwende kritiek!
Als jij dit gedicht niet als experimenteel beschouwt is dat prima Jan. Voor mij is hier het experiment een wat autobiografisch gedicht schrijven dat toch interessant kan zijn voor anderen om te lezen. Dat is misschien geen supervernieuwende bezigheid op zich. Wat de tijden betreft: Daar ben ik nog niet helemaal uit. Daar zit namelijk wel degelijk een experiment. Er is een spanningsveld tussen de dingen zoals je ze op het moment zelf beleefde en zoals je ze in retroperspectief, vanuit het nu beleeft. Dat wilde ik juist in die zinnen vangen. Ja, hoor ik veeg er vrolijk mee over de tafel. Of wat dan ook. Ik doe gewoon wat ik wil. Of moet ik mij schikken naar de dodelijke ernst en precisie van de taal der wet? Misschien. Maar misschien ook niet. Een gedicht op internet plaatsen is een eerst stap. Het kan nog herschreven, zoals dat altijd kan met een gedicht. Ik vind het prima dat je inhoudelijke kritiek hebt, dat waardeer ik zelfs. De toon waarmee je dat doet vind ik minder. die is soms nogal pedant, arrogant en je lijkt nogal overdreven zeker van je gelijk. Dat is verder geen aanval op jou als persoon, zo goed als jouw kritiek op dit gedicht geen kritiek op mij is. Aan de ene kant kan die toon van jou een interessante polemiek opleveren, aan de andere kant kan het er ook toe leiden dat je op een gegeven moment gaat denken: ” daar is Holtman weer.” Schouders ophalen en verder gaan. Dat is jammer want je hebt vaak een goede kijk op zaken. Ik hou zelf meer van opbouwende kritiek en probeer die ook aan anderen te geven. Omdat dat volgens mij op termijn meer oplevert. Maar iedereen is vrij daar een keuze in te maken.
Martin,
Wat is het experiment in bovenstaand gedicht?
En in de eerste strofe bedien je je van een m.i. malle constructie: ‘ooit moet zijn gekooid’ en ‘moest toch hebben gekend’. Rammelt daar niet iets aan de tijden? Of vegen we dit vrolijk van tafel onder de noemer dichterlijke vrijheid?
En dan Monique, daar is ze weer!
Nu met commentaar op de site!
Dagboek(kr)achtige gedichten! Graag! In navolging van:
Pessoa, Verlaine, Rimbaud… En neen, dat zijn geen dorpjes in Frankrijk!
Hoopvol is het dat noch het eerste, noch het laatste gedicht ooit geschreven is.
Goed gezegd, Martin. Op één ding na: als je iets doet om er veel waardering mee te oogsten, ben je volgens mij verkeerd bezig. Je moet iets doen in een gedicht – of in een schilderij, om maar wat te noemen – omdat het noodzakelijk is, niet om er succes mee te oogsten. En dit is natuurlijk ook niets meer dan een mening.
..het is altijd prettig als mensen je werk weten te waarderen. Dank Stien.Toch is dat niet het enige dat telt. Ik vind dat je risico’s moet durven nemen als je schrijft. Dat vond ik ook sterk aan met name de gedichten van Maaike Klaster. Dan kun je er wel eens een keer te ver in gaan om er veel
waardering mee te oogsten, maar ik zie toch liever dat mensen zoeken, proberen en experimenteren dan dat er een constante kwaliteit is die op mij den duur enorm gaat vervelen. Er zijn zoveel woorden. Er zijn zoveel zinnen nog niet geschreven. Er is nog zoveel te doen en te proberen.
Ik schreef niet dat dit gedicht een dagboekfragment is, maar de site zelf de laatste tijd.
Mooi Martin! Heb het met veel genoegen meerdere malen gelezen!
Vond het zeker geen ‘dagboek’ fragment, meer een weemoedig schrijven van een oprecht dichter!
Vriendelijke groet van Stien
Jammer van de mooie woordspelingen, ik heb betere gedichten van jou gelezen. Maar misschien komt dat wel omdat de site meer en meer op een dagboek begint te lijken.
De eerste strofe vind ik wel weer heel sterk.