Resultaten voor het trefwoord lucht

wat kost een ei nou eigenlijk echt? – pallas van huizen

Als je er echt diep over na gaat denken, over geld, dan word ik er een beetje gek van, maar bij deze toch een poging.­

In welk temperatuurgebied kan een kip lokaal een eetbaar onbevrucht ei leggen? Hoeveel schone ruimte, schone grond, schone lucht, schoon water en schoon voer heeft een kip nodig om daadwerkelijk een eetbaar onbevrucht ei te leggen? Zodat iemand het eetbare onbevruchte ei direct lokaal op kan eten? (Dus, aangenomen dat het ei niet gewogen, verpakt, verhandeld en vervoerd hoeft te worden.­)

Wat kost een ei nou eigenlijk echt?

Als je nog preciezer gaat kijken dan is dat ook afhankelijk van de beschikbaarheid en samenstelling van het voer en het aantal kippen in de totale lokale kippenpopulatie.­

Wat ik eigenlijk wil doen, is de prijs van een ideaal ei vastleggen en vandaar uit een nieuwe standaard maken, alles herwaarderen, zodat de dingen overal ongeveer hetzelfde gaan kosten en dat we daardoor ook overal ongeveer dezelfde sociale voorzieningen krijgen zoals wij die bijvoorbeeld in Nederland hebben.­ Een ei heb ik ook gekozen, omdat dat over de hele wereld verkrijgbaar is en gegeten wordt, meer nog dan brood en rijst, waar ook meer werk door de mens zelf aan zit, en omdat het een relatief gangbaar en goedkoop product is.­ Toch kleeft er aan een ei toch ook een nadeel dat het op de Noordpool veel duurder eieren eten is dan in Nederland, aangezien kippen niet in die extreme kou kunnen overleven.­

Desalniettemin, met de definitie van het ideale ei kan er een grote stap gemaakt worden in de economische gelijkheid en vooruitgang van het welzijn van de samenleving als geheel, we kunnen opnieuw eerlijk gaan handelen, iedereen krijgt en betaalt wat het echt kost vanaf de nieuwe eierenstandaard, en iedereen krijgt er overal eerlijke voorzieningen voor terug.­

In Nederland zeggen we wel eens tijd is geld, en Einstein die zei: Tijd is relatief.­ Dan moet geld dat ook zijn, met andere woorden, na de hervaluering hoeft de wereld niet te veranderen, het is alleen de ratio waarmee we elkaar betalen, die veranderd, en daarmee hoop ik op een wereld waar het allemaal wat verstandiger en eerlijker verdeeld is onder elkaar.

gebroken ziel – pallas van huizen

Hij zag haar onschuldige glimlach met de dag een beetje verdwijnen.­ De maan viel nog steeds niet uit de lucht.­ Zijn zwakte, het verlangen was zichtbaar, in elkaar gedoken, gestrest van zichzelf, schoof hij de dagen verder en verder opzij.­ Besluiteloos was hij zonder haar, zonder zichzelf, zoekend naar iets dat hij nog zou kunnen voelen nu hij weet dat zij er echt, echt niet meer is.­ Hij kon zich nergens, nergens meer aan vastklampen, haar woorden waren zijn enige zekerheid, een zekerheid die nu voorgoed verdwenen was.­ Telkens, telkens probeerde hij ergens anders aan te denken…­ ergens anders, ergens anders, ergens anders..­. maar elke bloedcel in zijn lichaam, steen in zijn huis, letter in zijn boek, droeg nog haar adem, nog haar naam.­ Hij kon gewoon nooit meer winnen, niet van haar, niet van zichzelf, niet van de ander, niet van de rest.­ Zonder haar was hij een lege huls vol wanhoop en verdriet, lucht zonder aarde die helemaal niemand meer kende, niemand meer liefhad, zelfs zichzelf niet meer zag.­ Hij was onzichtbaar, stuurloos ontspoord door ellende, hij was een gebroken ziel die verdwaald alleen naast de afvalbak lag.­

zuidpoolijs – iniduo

men zegt wel;
laat geen dag, geen avond hetzelfde zijn
zodat ijs verdampt
en het klimaat verandert, hoewel niet voor het leven

de zon doolt rond in onze tuin op het zuiden
waar het niettemin een aantal graden koeler is
zo verkwikkend, dat ik in de vijver met troostvissen
bedlegerige gedachten zie zwemmen

op het liefdevol spiegelende oppervlak
breken wolken traag open tot schaduw
mijn adem dooit gretig in ontvankelijke lucht
en eindeloze slaap kleurt eindelijk vriesdroog

geen dag te vroeg

blootlegging – iniduo

stel nu dat hemel en aarde
elkaar de hand reiken
dan zou de horizon
onder zwaartekracht bezwijken

zou meerstemmig grijs
in gevecht zijn, met daglicht
dat land en lucht zou vervagen
tot een spichtig enkelvoudig gezicht

en als strand zou vluchten voor de storm
lagen witte beenderen in een kring
gewassen door het brein
van gezandstraalde herinnering

vroeger waren ze vrienden – pallas van huizen

Twee gebroken harten vonden elkaar
de zon sneed hun ogen open
schudde wakker wat er al die tijd al is
ze wisten wel iets
maar dat, dat nog niet
Ze smaalden, vlinderden, zuchtten
buiten, daarbuiten
daar waar de lucht het weet
De een had de wind in de schoenen
de ander een slag in de trapper
Ze kusten, mochten elkaar
zochten een weg door de wereld
De meet waar iedereen op ze staat te wachten
Twee gebroken harten vonden elkaar
de zon sneed hun ogen open.

versteende vergezichten – iniduo

in een poging het bestaan te omarmen
speur ik de einder af naar een opening in de hemel
waar als het ware mijn lot in zou kunnen passen

als de lucht dan is geklaard
smelten alle bevroren tranen
op de wangen van verdwenen wolken

ik meen zilverkleurig licht te zien
maar verwar luchtledig blauw met groene pluimen
als kruinen op het vinkentouw
– gelukkig is niet alles wat het lijkt, zo lijkt het

vals zoet – iniduo

(een plakboek voor later)

ik heb, denk ik, mijn binnenzee
uit de lucht gegrepen
dat moet de reden zijn dat ik niet meer weet
hoe het voelde zonder de kramp
van wat eigenlijk?
het geheugen is een raar ding
terwijl ik erop ben aangewezen vanaf nu
wat ik verder nog wilde zeggen
is me ontschoten
zo belangrijk is dat dan
– – –
nu ik de slaap heb te pakken
blijken dromen zelfbedrog
nu ik wakker ben
is mijn slaap ook niet meer wat die was

pauze – iniduo

‘Neemt niemand de telefoon op?’
wat is er eigenlijk mis met flessenpost aangezien
overzeese dromen smoren in een ongewilde noodstop

ik ben aan een dampige broodtrommel ontsproten
maar de kruimels achtervolgen alle geluiden in stilte
niettemin ben ik op weg, heb ik mijn land ontsloten

twaalf uur slaat de klok, de dag is doormidden gebroken
koffie uit automaten laat plastic achter in de mond
en smaakt bitter, ik weet het, ik heb eraan geroken

de stoet komt weer op gang zonder dat ik het merk
roest van de ziel is nu verwaaid met stuifzand in de lucht
genoeg gelummeld, geld moet rollen, aan ’t werk

op doordeweekse dagen is de aandacht niet bij de les
het schuim van hoge golven lonkt in de razende storm
ik voel een getemde zee maar werp mijn fles

geen weg meer terug – pallas van huizen

We wisten het niet meer
holden achteruit
kenden onszelf niet eens meer
draaiden de tijd weer terug
we liepen dezelfde weg
de bomen langs de weg waren hetzelfde
ik was hetzelfde, jij was hetzelfde
het water was hetzelfde
misschien was de lucht anders
of de stand van de maan
misschien dacht ik dat ‘we’
maar denken, denken, denken
misschien was alles hetzelfde
en helemaal anders l
misschien had ik niet moeten denken
had ik je moeten laten gaan

voor het te laat was