Hier op het bed waarlangs ze zweeft waar ze beleefd
en mee leeft met de storm die over waait langs haar
en over haar door haar en huid door dagen heen waar
steen van liefde blijkt waar geld iets anders weer geeft

alsof je van de liefde leeft en leeft zo lief, zo leeft als zij
het kan geen mooie waarheid zijn die naakt en blijvend
is, de uren die we deelden zijn al weer een droom voorbij
daarom stel ik de mannen voor die met haar lijf schrijvend

haar achter laten op papier dat bleek en licht aan stukken
waait, dat dan toch nog iets achter laat, een geurend spoor
een zucht, een lach, een afdruk van haar mond, waaraan

ik mij dan warmen kan in het besef van duur geluk en
dat iets rest waarvan ik haar niet geven kon wat ik verloor.
Ze is en blijft zo altijd hier, door dit papier raakt ze me aan.