de tragiek was
dat hij zo van hoogte hield

van dak tot goten
torens bergen
luchten ijl
zijn leven lang al
wilde hij niets horen
van wat beneden lag te zwijgen

schaduwen van brede vleugels
zwaar en moeizaam
slepend over zware grond

voorbij de rand van deze wereld
het daverend gelach van pierlala
het gat daar ver omlaag
zo hol verleidelijk
dat ja

toe kom, niet bang
je kunt hier vliegen
de rest nu van je leven