morgen is verleden tijd
terwijl vandaag nog moet beginnen
en gisteren wel nooit zal komen
er is alleen een vlinder die fladdert
een herfstblad
dat dwarrelt in de wind
haar kromme handen grijpen mis
waarom ze huilt kan ze niet zeggen
ik zing een kleuterliedje
ze laat een foto zien van hem
of ik die nog ken
ze weet niets van een kastanjeboom
wie ik ben, ze heeft geen idee
maar met een kus is ze toch blij
en glimmend zegt ze dag meneer
Na peinzen en herlezen vind ik nu zelf ook dat de vierde strofe afbreuk doet aan het geheel. Ik herschrijf het gedicht nog wel een keer.
Jan en Bob: hartelijk dank.
Waarom ik dit zeg, staat op mijn blog onder “Lof en kritiek”.
Ik vind het te persoonlijk om dat hier te zetten.
http://www.bloggen.be/jvs
Ik zou sowieso willen pleiten voor een algeheel verbod op fladderende vlinders en dwarrelende herfstblaadjes. Strofe twee is een poetisch ravijn waar ik i.i.g. niet meer uit kom. En inderdaad, strofe vier is overbodig: misschien interessant voor de schrijver, maar niet voor de lezer.
Dank, Jan. Ik zal het gedicht niet herschrijven, maar vind de gegeven kritieken wel heel zinvol. Ze leren maar weer eens dat je bij autobiografische gedichten te makkelijk voorbij kunt gaan aan de rol die je referentiekader speelt, een kader dat bij de meeste lezers uiteraard ontbreekt.
In mijn beleving is de functie van die “fotostrofe” dat hij de herbeleving van het verleden aangeeft. De moeder keert terug naar de tijd dat degene van wie die foto is, nog in leven was.
En uiteraard is die persoon begraven onder een kastanjeboom.
Grappig dat een verslag van iets dat zich bijna “woordelijk” zo heeft afgespeeld zo bijna gezocht overkomt.
Maar ik ben altijd dankbaar voor zorgvuldige kritiek.
Hoewel ik meen te begrijpen waarom Bob de tweede strofe zou willen schrappen (pathetiek), vind ik dat het hier een toepaselijke functie heeft, maar dan moet het gedicht na kleuterliedje stoppen…
De tweede strofe is dan het kleuterliedje dat de zoon voor zijn moeder zingt…
Het beeld van de foto, zoals opgevoerd in de vierde strofe, voegt niets toe, althans niet aan het voorafgaande.
Er zou een nieuw gedicht kunnen ontstaan, maar dan moet er nog veel gebeuren!
Dit hakt er in… Heel herkenbaar…
Bob, dank voor je reactie. Ik zal hem op mij laten inwerken. Dit tafereel heeft zich zo ongeveer afgespeeld als het hier staat en dat maakt loslaten een beetje lastig. Maar dat is mijn beleving en het gaat natuurlijk om die van de lezer.
Ik zou strofe twee en vier schrappen. Dan blijft er genoeg over.