voorstelling van een portret – jessica bakker

Deze voorstelling is een portret van een snoeshaan
Een man die ik herken
maar toch, weer vergeten
Klein
van zijn stuk zit hij verstopt
achter zijn snaren
Hij beroert ze zacht en mij
laat hij achter met open jas en ongekamd

Het was vroeger, hij zong
te vroeg
leed zijn leven
en dronk zijn ruggengraat waterpas

In een krant stond zijn dood geschreven
Hij viel eindelijk samen
Met een schaduw in zijn schoen verzon hij mij
met een zoon en man en het rode fietsje in de gang

user calendarclock-o
  1. userJacob van Schaijkcalendar18 maart, 2014clock-o12:58

    Wat een mooi gedicht!

  2. userpastuivencalendar18 maart, 2014clock-o09:24

    s c h i t t e r e n d !!

    wat een beeld schilderdrink je hier!!

    chapeau

  3. userPallas van Huizencalendar18 maart, 2014clock-o09:07

    dit heeft wel iets, maar mist ondanks het beeld van het portret toch wat duidelijkheid.

    • userJessica Bakkercalendar18 maart, 2014clock-o18:46

      Pallas, bedankt voor je feedback. Misschien is duidelijkheid niet altijd een toegevoegde waarde bij het mooi vinden. Maar dat is mijn bescheiden mening.

      • userPallas van Huizencalendar19 maart, 2014clock-o08:43

        je schrijft zelf over ‘herkenning’., mensen hebben duidelijkheid, zekerheid nodig om iets te kunnen accepteren als hun ‘eigen’, althans dat is mijn ervaring.

        NB. Taalkundig klopt volgens mij de regel,

        ‘Een man die ik herken
        maar toch, weer vergeten’

        niet, omdat je begint in de ik vorm en eindigt in de meervoudsvorm.

Reageer