Deze voorstelling is een portret van een snoeshaan
Een man die ik herken
maar toch, weer vergeten
Klein
van zijn stuk zit hij verstopt
achter zijn snaren
Hij beroert ze zacht en mij
laat hij achter met open jas en ongekamd
Het was vroeger, hij zong
te vroeg
leed zijn leven
en dronk zijn ruggengraat waterpas
In een krant stond zijn dood geschreven
Hij viel eindelijk samen
Met een schaduw in zijn schoen verzon hij mij
met een zoon en man en het rode fietsje in de gang
Achter de IJssel is Nederland buiten westen.
C.P. Vincentius
om te zijn
is aanwezigheid gewenst
om te zien
is nachtblindheid begrenst
om te vliegen
laten vogels diepe aarde los
toch wonderbaarlijk
zo zonder doortraande ogen
ik open het raam
om me aan buitenwereld te laven
ik spreid mijn armen
om me in vriendschap te wikkelen
ik sluit mijn ogen
om me onvergeetbaar te maken
ik ontken mijn deur
om mezelf in mij op te sluiten
ik droom de dag
om me van de nacht te beroven
het is tijd
ik hoor tikken op de ruiten
men sluit het boek
om dagelijkse orde te loven
ik ga maar
nu ik er toch ben
‘k spiegelgiechel ’t achterruit
in achteruitgang & vooruit!
voorruit van de vooruitgang
spiegel ik & giechel achter
ruit na ruit & proest ’t
achter vooruitgang uit.
kijk door mij heen
geld maakt arm
achter deze wereld
vijf korrels graan
1.
De zee is er bijna.
Zie je!
Er zijn vliegtuigpassagiers die het water al kunnen zien liggen.
Wij zien hun kerosinestaart, zwaaien de piloot gedag:
Dag meneer in de cockpit daarboven!
Hij laat op die ene witte streep na ons uitzicht blauw achter.
Wij wachten op de zee, die nu bijna hier is,
het strand door de wind vooruit heeft laten blazen.
Nog even en we duiken vanaf het dak in haar onbezorgde golven,
wrijven de slaap uit onze ogen, de laatste korrels van Klaas Vaak,
groeten de morgen.
2.
VENICE BEACH
Alles is omgekeerd.
Gisteren ligt voor me als een geïnverteerde woestijn –
nergens zand te bekennen.
Op t.v. zie ik L.A.,
die oceaan, die zee, de kustlijn die altijd een film blijft
en ik wil in dat water zwemmen, uit golven opstaan,
mezelf op het scherm tevoorschijn zien komen,
aan land gaan, in haar beloftes baden,
dromen achter me laten, alles waarmaken,
vanuit de stad het strand zien liggen en
nooit meer om zand hoeven vragen.
3.
Shampoo tussen mijn haar en hand.
Het parfum verdampt,
een vleug van een droom uit mijn jeugd.
In Italië op het strand
met mijn handdoek bijna in de branding
en de geur van zonnebrandolie op een gebronsde huid.
Dit is hoe vrouwen in bikini ruiken
als zij iedere dag in zonlicht baden – en de zee ruist.
Hier sta ik op een granito vloer
met de zee weer aan mijn voeten.
Het water dat langs mijn roze huid stroom, schuimt
en ik weet dat het niet te laat is,
dat er een branding in mij huist.
doorleefd
laatste achter
in de rij
stevenen wij
naar de grote baarmoeder terug
gedragen vruchtwater lonkt
walvissen zingen
dolfijnen begeleiden
droomwater
vul mij
leef door
De gracht loopt uit in een vlek
en de wal reikt verder dan ik
in een poging om het water.
Als ik mijn armen spreid in o
heb ik de hele wereld lief, maar
mis ik jou om een kosmos.
Ik steek mijn nek uit en staar
je billen na. Echte liefde
laat alleen maar golfjes achter.
gisteren zag ik de groene ogen
van mijn moeder weer, nog altijd
onbewogen achter glas
dat elk moment kon barsten
ze rook naar gekookte was
het moet maandag zijn geweest
vader keek naar haar gezicht, strak
als de lijnen op het bleekveld
moeder zei dat hij op moest schieten
werk gaat voor, kom, was uitwringen
haar wijzende vinger blind gezien
greep hij de tang en draaide door
Na zessen heerst een donkerte in schooltje
achter ramen stoeltjes omgekeerd op tafels
haag van dunne pootjes trappelt als insecten
niemand die ze op hun buik komt draaien.
Er zijn geen kinderen, geen kleine jasjes
aan de lage stokjes, het voelt angstwekkend
leeg, een soort van leegte alsof de kinderen
hier nooit meer zullen komen en adem stokt.
Recente reacties