Er is een leegheid in de dagen
er leven mannen in een oude huid
met roest in hun longen en bruin water
op hun huid. Ze spugen wanhoop
op de dagen, klagen dat de zon
steeds schijnt en dat de regen
regen, regen, dat je in de regen
fijn kunt klagen en braken
vooral braken als de zon
weer schijnt.

Het is een moeizaam leven.
Al die dood die dichterbij
komt. Van alle dagen deze
ook weer niet de laatste.
Al dat leven op die huid.
Het zou veel beter zijn
om zoek te raken,
of nog beter: uitgebraakt.