dovemansoren – elize augustinus
Ik zal niet
meer speken
beschrijf mijn
schaduwen al tesaam
ik ben oor
ik was ongerust
vol mededogen
over jou, en wie
allemaal nog meer
rode steden
zilt van me tranen
ik verdrink mogen
woorden in de
krop van me keel
blijven hangen
niet te vangen
aan te raken noch
vlam kan ’t vatten
gescheurde vodden
wie de wereldmantel
om me heengeslagen
heb ik afgeworpen
buiten mezelf niet te zingen.
Wel even heel goed luisteren OOR!
Speken?
me keel?
me tranen?
Trek het je niet aan, want dit is een schoolkrant!
Hi its me OOR!
Ik oor heb goed geluisterd,
‘k zal niet spreken woorden niet
in me keel laten STEKEN, beter ze op te schrijven
desnoods voor een schoolkrant.
Het is en blijft een raadsel
Je moet ergens beginnen
het niveau van hem, wiens naam
wij hier maar even niet noemen
om de doodeenvoudige reden
dat ook dat aandacht
en promotie is,
is slechts haalbaar
voor de enkeling
die door zijn modder
is gekropen
zijn hielen
heeft gelikt
onder het uitroepen
van: leve Jantje!
Dat iemand
met zo’n eenvoudige
naam zo groot kan zijn.
‘K heb het altijd al geweten
wonderen zijn de wereld
nog niet uit.
Nou en of er meer tussen hemel en hel is.
Dacht het wel!
Eindelijk een goed gedicht, Martin!
Bedankt Jan Martin en Bennie
voor jullie doortastende
interessante en waarderende feedback,
Met vriendelijke groet,
eLIzE AuGusTinUs