mijn pen is machteloos
uit te drukken
in hoeverre
het onze
toekomst heeft bepaald
toren van pisa
binnengewaaid
verstrooide bladeren
voortijdig
in koude
aarde begraven
gele zonnen zwarte letters
taal die over de hele
wereld gesproken wordt
zachte wind
liefkoosde
naakte bomen
de geliefkoosde bomen
ik zal strijden, ik zal vechten
moet ik het echt nog uit gaan leggen?
ik zal strijden, ik zal vechten
totdat ook ik zal kunnen zeggen
morgen, morgen is het vijf mei
ik zal blijven strijden
ik zal blijven vechten
moet ik het steeds
opnieuw weer uit gaan leggen?
dat ik zal blijven strijden
geen vuur zal staken
totdat ik zal kunnen zeggen
morgen, morgen is het vijf mei
ook voor mij is het morgen vijf mei
het oor
draait
naar ’t hart
fladdert
in muziek
vanwaar
de uitleg
in liefde
taal
geschreven
staat
je schroeit
mijn naam
met zwarte
letters in
mijn huid
kakelende
hordes
links en
rechts
het is
hier dat
we de dag
zien dalen
als een
bolvormig
vlies dat
uit elkaar
spat in de
mooiste
kleuren
ondergaat
wat moet ik
beginnen met
een soldaat
die pas van
vrede droomt
als hij op het
slagveld staat
wij woonden tussen
de golven en het land
en waaiden alle kanten uit
sidderend door winterstormen
met de angst
dat er geen zomer meer
zal komen
en die toch kwam;
voor de geduldigen
die de hoop niet hadden
opgegeven
zegen van de gouden regen
ader van mijn hart
de merel zingt op een tak
poëzie is een
veld met
bloemen waar
we steeds
weer opnieuw
doorheen
wandelen
door een
vlammengloed
wijdere verten
zien opengaan
Ze kijkt in het donker wordende
firmament en wacht op drie
sterren die vlak voor
zonsondergang verschijnen
ze steekt twee kaarsen aan
en voor ieder kind nog een
kaarsje aan te lichten
aan de
gedekte tafels zodendiepe
gedichten; hoor het gezang
licht van vreugde, je ontdekt je
voor de letteren van kunstenaars
der liefde bij zonsopgang
de glooiing is wit
wijnranken hebben de
opdracht om de
steen bekleding
van dijken te versterken
en bladeren door
zwarte golven van de zee
vlaggen zijn
in elkaar verstrengeld
verenigd met
in elkaar
verstrengelde lichamen
op het hete zand
de hemel kleurt
ingo als een blauwe
dolfijn gevangen wordt
nog voor haar
dans ten einde is
Een uitdagende melodie galmt door de straat
De één krijgt de vis en de ander de graat
Een beetje ver gezocht nietwaar?
Terwijl ik verder loop
Denk ik aan de buurman van vroeger
Hij speelde graag met graten
Verorberde vis en graat
Tegenwoordig is hij tanden Stoker. magnaat.
Recente reacties