de hand – merlijn huntjens
een hand buigen, breken willen desnoods
maar hij haakt; onmogelijk is het verroeren,
of het vervoeren. het zwaaien naar de mensen
aan de overkant, het brieven schrijven voor ze,
overzees. of tekenen in het zand aan de rand van
je eiland. de andere van de twee, bewegelijk
is te druk in het haar door zorgen. de huid
neemt gemakkelijk afscheid van de wortels onderaan.
zo hoort ze een klein geluid bij lostrekken. en een schip.
een bink aan dek bewoog zijne, rakend alle maten
op de schouders, de slapen, in de magen, maar ze zagen;
dit is prachtig.
ze zwaaide terug.
ze genas.
Dat is echt mooi. Woorden dusdanig vormen dat je het idee krijgt dat er in alle mysterie een antwoord in te vinden is, alsof er een hoop ontstaat dat je het begrijpt. Uiteindelijk zal hetzelfde gedicht voor honderden mensen een verschillende waarheid bevatten. Erg knap Merlijn!