Gezeten aan de dis
Komen spijzen voorbij
In overvloed, rijkelijk bedeeld
Borden vol goede moed
Hunkeren jeukende magen
Naar verlossing in genade
Drijven vier jaargetijden
Op een bed van bier en wijn
Verstrooit geluid in gordijnen
Met verdwaalde woorden bedrukt
Wisselt het licht van wacht
Quattro stagioni, een erehaag
Is er koffie
Voor de laatste maal
vage geluiden, zij
rollen met een rimpeling
fezelen met winden mee
zodat weinig anders over blijft
dan behoedzaam oren spitsen
met een flauwe bocht
vage beelden
opgeslagen in het brein
in de kluis van niet vergeten
spreken taalloos het licht aan
op de grens van waken en slapen
tegen beter weten
een tegoedbon voor later
wanneer dagen zijn vervlogen
en de noorderzon geluwd
rustend op de eerste steen
begraven in donker water
zodra woorden zijn verstomd
het geluid lijkt op lachen
of is het huilen bij benadering
ik hoor muren kaatsen
nu hese stemmen overslaan
ik kan het moeilijk plaatsen
ik heb niet al het zwijgen verstaan
graag zou ik het
deerniswekkende meisje
verwarmen
ze lijkt onaanraakbaar
verschrompeld
een groot verdriet
geen traan te bespeuren
geen enkel geluid
alsof ze reeds niet meer is
soms sluit ik mijn ogen
om te zien met onvergankelijke blik
de pieken en dalen lossen op,
het beeldkader wordt platter
en de verten komen nabij
ik stem af op mijn geluid
om te verdwalen in tonaliteit
te dolen tussen verbergen en onthullen
langs de randen van het zicht
waar besta je eigenlijk?
blind universum
doof geluid
om mij
dwingt naar kern
voel met heel mijn huid
de essentie
de wanden van de geboortegrot
het levenswater
de streng
wordt pas afgesneden
in tussenmist
hier
naar
daar
waar de oermoederkoek
compulsief
het leven leeft
geeft
Met blauwe vingers probeer ik, probeer ik echt, probeer ik, echt, echt vast te houden, vast te leggen… Dat wat sterker dan geluid of licht is, ik probeer het aan te raken, probeer het echt, misschien vraag je het jezelf niet eens af of sta je er nooit bij stil, bij dat wat door alles heen gaat, je gewoon voelt, omdat het er is.
Dat, dat laat ik niet los, omarm ik, knuffel ik, bevrij ik in gedachte, in mijn hart, achter mijn ogen, dat dus, dat wat niet tastbaar is, dat ik probeer te omschrijven, altijd aanwezig op de voor- of achtergrond, als een boek dat geen einde kent,
gedachtekracht,
de geest zonder ogen, de ziel die je bent.
een hand buigen, breken willen desnoods
maar hij haakt; onmogelijk is het verroeren,
of het vervoeren. het zwaaien naar de mensen
aan de overkant, het brieven schrijven voor ze,
overzees. of tekenen in het zand aan de rand van
je eiland. de andere van de twee, bewegelijk
is te druk in het haar door zorgen. de huid
neemt gemakkelijk afscheid van de wortels onderaan.
zo hoort ze een klein geluid bij lostrekken. en een schip.
een bink aan dek bewoog zijne, rakend alle maten
op de schouders, de slapen, in de magen, maar ze zagen;
dit is prachtig.
ze zwaaide terug.
ze genas.
Ik gooide een bal
er kwam een klaaglijk geluid uit
ik wist dat een bal
je wezenloos kan laten schrikken
maar dat hij zijn bek niet kan houden
dat hij zijn ware aard niet toont
is ongehoord.
Ik zou lawaai kunnen zijn
Of beter geluid
Gevoelens reizen
overal in mij
Ik gooi ze eruit
Laat ze stem zijn
Lucht
De vertaling
Van herinneringen
Hij vertelt over stilte
vertaald door haar
hoe een kosmos ontstaat
uit een gebaar
geur
kleur
geluid
gemin
een stilte zo onbedacht
dat ik wel moet geloven
dat tijd zich laat schikken
als zwijgen doorbroken
ruimte maakt
om stil te zijn.
Recente reacties