twee verweerde voetstukken op het zand van een strand aan de zeewaterrand
zoutbevreten maanbeschenen enkel dat duo
de rest reeds verbrokkeld
alsof pilaren van de aarde
de hemel nabij hebben laten vallen
beplat het het plat platter
onze pinnakels weerstaan
in dit ondermaanse tranendal
het aangedane leven
ik volg de sporen in denkbeeldige sneeuw
of zijn het mijn stappen, doch onbetreden
wat ik onthouden moest, ben ik ook al vergeten
want wat ik wist, is te lang geleden
ik heb blinde muren opgetrokken
om kilte te weren die schuurt als zand
ik hou mezelf een universum voor
parallel, en ik sta aan de andere kant
ik luister naar mijn adem
die klinkt als een herfstblad, maar dan windstil
ik slik met mijn tong
die niet spreekt wat ik zeggen wil
zo, zei vader opgeruimd
nu gedragen wij ons als kaaskoppen
en gaan naar zeeland met vakantie
we zongen van dansen aan zee
we groeven een kuil voor een duitser
we aten boterhammen met zand
we ploegden door het rulle duin
zagen de zon achter dishoek ondergaan
stonden oog in oog met michiel de ruyter
we kenden alleen het land achter de horizon
onze pier was met schapebloed bestreken
snel gevuld onze kinderhand
alleen onze huid wilde maar niet verbleken
al smeerden we nog zo veel zonnebrand
of aten muisjes van de gruyter
’s avonds borgen we schep en vormpjes weer op
moeder sloot de luiken
we konden geen mosselen meer zien
een hand buigen, breken willen desnoods
maar hij haakt; onmogelijk is het verroeren,
of het vervoeren. het zwaaien naar de mensen
aan de overkant, het brieven schrijven voor ze,
overzees. of tekenen in het zand aan de rand van
je eiland. de andere van de twee, bewegelijk
is te druk in het haar door zorgen. de huid
neemt gemakkelijk afscheid van de wortels onderaan.
zo hoort ze een klein geluid bij lostrekken. en een schip.
een bink aan dek bewoog zijne, rakend alle maten
op de schouders, de slapen, in de magen, maar ze zagen;
dit is prachtig.
ze zwaaide terug.
ze genas.
Laat mij niet denken want dan slaat de vloed al comazuipend
een bres in de wering van los zand, steen en behaard vlees.
Ik heb een eiland in de dag gedroomd. Nu ik wakker ben
moet ik het water tussen de kusten doorwaden. Zonder
aanraking en zonder oogcontact met de golven, enkelvoudig
bij windvlagen die mij in hun zeilen meevoeren. Kan ik mijn
bakens nog verzetten? De zee is meer verlaten dan het vasteland
dat ik moet vergeten.
Ik wilde doorweekt zijn maar kon het niet.
geduldig gestaag
graaft
het fijne zand
in de stalen tanden
van de wielen
water
legt een laagje
roest
volhardend sterk
duwt en trekt
de machine
het zand diept
het water roest
de wielen draaien
de machien
vertraagt
het trekt en duwt
tegen beter weten
zwaarder
en trager
nu
dan
remmen zand
en water
en de kracht verdwijnt
de wielen
stoppen
langzaam verwaait
het zand
en het laatste water
legt een
roestige krans
vreemd genoeg
vervaagt jouw silhouet
strijkt enkel nog de wind
je lang geleden haren
jij mij
je zeldzame glimlach
wanneer jij
je even, heel heel even vrij
zo anders als zand toen
door je vingers glipte
je huid deed tintelen en
jij één zo één
met ruisen van de bomen
het leven in het gras
het trippelen der poten
van wat het dan ook was
ik las een ander boek
zo een met kronkellijnen
waaraan jij geen houvast
en ik mij, aangepast,
haast elke tekst kon lezen
behalve die van jou
zo anders nou
vreemd genoeg na jaren
dat ik één zo één
het ruisen kan vertalen
dwalend door het bos
een onbelopen pad met
enkel en alleen
mijzelf en mensen geen
maar jou steeds dichterbij
In de woestijn kom ik hem eindelijk tegen
De anemische taxidermist vijf maanden geleden spoorloos verdwenen
Met mijn bronzen nijlpaard en met mijn ultralevende tombolagans
De woestijn is natuurlijker dan de taxidermist
En de taxidermist is bleker dan ik.
Hij herkent mij niet, de anemische taxidermist
Ik werd dan ook geopereerd aan mijn gezicht
Maar wanneer ik spreek om hem te beschuldigen
Van de diefstal van mijn bronzen nijlpaard en van mijn tombolagans
Weet hij meteen met wie hij te maken heeft.
Want ondanks mijn neusverkleining praat ik nog altijd nasaal
Oh wat heb ik een hekel aan mijn onwrikbare geneuzel!!
De anemische taxidermist ontkent de diefstal van mijn bronzen nijlpaard
Maar inderdaad de gans heeft hij gestolen en weggeven
Aan zijn jongste dochter toen ze vorige maand 33 jaar werd.
Het was niet alles
Hij had nog andere cadeaus voor zijn dochter
Die andere cadeaus had hij eigenhandig in een wekkerwinkel gekocht
Onder andere: een marsepeinen boorplatform, een Servisch theezeefje, en een valse snor
Het is niet omdat je een wekkerwinkel betreedt dat je moet toegeven aan de tirannie van het getik.
Integendeel, je moet weerstand bieden
En vooral geen wekker kopen
Dat leer ik vandaag in de woestijn van de anemische taxidermist
Ik vergeef hem graag, hand in hand verlaten we het pretpark.
ik ben van knekeldonkere rozen
en bloedgevaar op de grens van schemering
als het deksel van mijn ziel wordt geblazen
daar strijk ik zand in je haar
jij neemt mijn hand niet eens
maar plaatst vingerafdrukken in je hart
draait straatlantaarns in
versponnen spiralen
alsof rode stormen langs het distelpad
zo onbedaarlijk
Zijn kroket was in het zand gevallen,
haar aardbeiensoftijsje droop over haar net nieuw gekochte T-shirt van de HEMA,
haar man staarde naar de lucht en hij als kleine filosoof staarde mee,
zonder zichzelf een vraag te stellen ergerde zij zich aan de afwezigheid
van zowel de heren als de dame.
In gedachte stond ze alweer bij de wasmachine,
zich niet bewust van de mooiste dag van het jaar.
Recente reacties