In de kern houden ze van je,
op je schouders kijken ze mee,
je overleden vrienden, voorouders, geliefden,
ze zien dat je niet feilloos bent,
dat je soms fouten maakt,
ze voelen het, ze weten het best,
maar dat geeft niet,
dat geeft echt niet,
oordelen doen ze niet,
nee, dat laten ze over
aan de rest.
Resultaten voor het trefwoord schouders
We wonen op aarde,
in een stadje dichtbij zee
we hoeven niet te praten
zijn dieper dan water
dat kan je voelen
dat weet je
en ondertussen
kijken de engelen mee
Haar borsten te lang niet gestreeld.
Haar schoot behoorlijk roestig.
En elke avond haar gordijnen
Te vroeg dicht.
Hoeveel boten heb ik gemist.
Te lang geen wind in mijn gezicht.
Struinend door de dagen.
Blind voor licht.
Haar tuin ooit met zorg omringd.
Onkruid regeert met vrije hand.
Ze haalt dan haar schouders op.
Wacht voor de nacht.
Haar lege armen steeds meer plooien.
De spiegel, de weegschaal, een wijde boog.
Ze weet wat wacht.
Soms praat ze met vriendinnen.
Een man aan de haal, iets met de kinderen.
Met een half oor klinkt alles zacht.
het park leunt achterover
de vijver lijkt me dichter
aan te kijken
onze rimpels zichtbaar
in het duister van de spiegel
groeien schouders naar elkaar
een blad drijft voor mijn mond
het wordt stil
in zoveel diepte
een hand buigen, breken willen desnoods
maar hij haakt; onmogelijk is het verroeren,
of het vervoeren. het zwaaien naar de mensen
aan de overkant, het brieven schrijven voor ze,
overzees. of tekenen in het zand aan de rand van
je eiland. de andere van de twee, bewegelijk
is te druk in het haar door zorgen. de huid
neemt gemakkelijk afscheid van de wortels onderaan.
zo hoort ze een klein geluid bij lostrekken. en een schip.
een bink aan dek bewoog zijne, rakend alle maten
op de schouders, de slapen, in de magen, maar ze zagen;
dit is prachtig.
ze zwaaide terug.
ze genas.
Die blouse is voorlopig niet in voorraad jongedame.
Niet balen, geen gezucht,
uw schuine blik kan snel opklaren.
Steek uw hals maar uit.
Maak de schouders bloot, uw lippen rood.
Hijs u uit het hemd.
Wij halen u hier uit.
We kunnen het straks beamen,
opgelucht,
de laatste dode is uit het puin geruimd.
Ik draag je
op mijn schouders
over mijn hoofd
in mijn huis
achter mijn ribben
ik draag je
met veel tranen
veel eenzaamheid
veel afstand
veel pijn
ik draag je
ik draag je
ik draag je
laat je niet los
ik draag je
ik draag je
zolang ik kan
draag ik je bij mij.
Weggestopt in een glas,
de zilte tranen,
de onschuld van een man,
als zwarte ogen achter rode gordijnen,
zware schouders,
een tel van onbalans,
was zijn vrouw maar hier,
verloor hij zichzelf zonder inzicht,
zienderogen wegkwijnend in teren taal,
druipt haar liefde langs de hoorn,
de donkere eenvoud van verlangen,
waar houten tongen afstompen
tegen ijzeren idealen,
ze was geen gangmaker,
maar raakte me
in haar vertraging.
Op mijn 17e
Vlieg weg
met vleugels aan
je schouders
en vlieg niet
te dicht
bij de zon.
Hij laat
de was
smelten
en de vleugels
vallen;
daarna jou.
Of toch maar
te dicht
bij de zon?
Doe niet jezelf te kort of wil je niet
verlost worden van de paden die je
boos en toornig maken? Wandel vrij in
de natuur, onbeperkt en zonder doel.
Wat rest is diepe rouw die rust op je
brede schouders in schoon stralend licht en,
… vraag de stilte wat er tampt aan wrok, dat
niet ´t kind van God zich heeft misdragen.
Schud het van je schouders voor je verdwaalt
tussen gekken, wanen, zinloos leven.
Slaap niet in en wees wijs, word wakker in
dauw morgenrood, heldere nieuwe dag
Homerus.
Recente reacties