Laat mij niet denken want dan slaat de vloed al comazuipend
een bres in de wering van los zand, steen en behaard vlees.

Ik heb een eiland in de dag gedroomd. Nu ik wakker ben
moet ik het water tussen de kusten doorwaden. Zonder

aanraking en zonder oogcontact met de golven, enkelvoudig
bij windvlagen die mij in hun zeilen meevoeren. Kan ik mijn

bakens nog verzetten? De zee is meer verlaten dan het vasteland
dat ik moet vergeten.
Ik wilde doorweekt zijn maar kon het niet.