niet aan denken maar rustig ademhalen
en staren, in een digitaal universum
noem het afleiding, getemd landschap,
glazen stad of vliegend tapijt. Ze zwijgt
dan dat wiegen, die zachte deining
die naden in het glanzende spoor
die vruchteloze poging elk oog af te wenden,
de gedachte te verstrooien zonder te zwelgen
noem het verleiding, openbare vervoering
of noem het lust, lonkend tussen de rails
Mensen met een hypotheek huren eigenlijk een huis van de bank, mensen met een zorgverzekering betalen eigenlijk extra belasting.
Het zou beter zijn als het hier een ander systeem was, dat je niet meer alles moet aanvragen en bewijzen met bonnetjes.
Er is veel schaamte, laag geletterdheid, onbegrip. Mensen durven niet aan de bel te trekken. Raken tot de lippen aan het water en begaan fouten om maar niet
te verzuipen.
Ik stel een systeem voor zonder bonnetjes, waarbij iedereen 50 % belasting aan de gemeenschap betaalt en dat iedereen wat hij of zij daadwerkelijk echt nodig heeft, er gewoon gratis voor terug krijgt. De gemeenschap heeft daarmee dus de verantwoordelijkheid voor zijn of haar inwoners, zodat iedereen gezond, geschoold, schoon en veilig over straat kan en kan leven, zodat iedereen op zijn minst:
– precies genoeg warmte heeft,
– precies genoeg te eten en te drinken heeft,
– precies genoeg onderdak heeft,
– precies genoeg hygiëne heeft,
– precies genoeg genezen wordt,
– precies genoeg verzorging heeft,
– precies genoeg onderwijs heeft,
– precies genoeg beschermd wordt,
– een identiteit en identiteitsbewijs heeft,
– elkaar precies genoeg vertrouwt,
Een onafhankelijk persoon uit de gemeenschap met precies genoeg verstand van zaken kan bij elke situatie beoordelen en controleren of iemand daadwerkelijk echt iets nodig heeft en er dus daadwerkelijk echt recht op heeft, dit laatste is om te voorkomen dat er misbruik van het nieuwe systeem gemaakt gaat worden.
Het nieuwe systeem werkt zowel op kleine schaal (3000 inwoners) als op grote schaal (6 miljard inwoners) en kan op elk moment, na volledig geïnformeerd overeenstemming, geïmplementeerd en toegepast worden.
een zilvermeeuw kroont
de berg tot keizerrijk
waarvan de heerser neerziet
op het dal, de leegte,
een wereld zonder mensen
een kakkerlak kraakt
onder zijn voeten,
geluid dat almacht claimt,
beschikking over leven
en dood van een creatuur
hij waant zich,
een seconde slechts.
meer dan mens een halve god,
tot schrik hem overmant
om eigen euveldaad
is dit gebeuren opzet
of is het ongeval,
nodeloos door onoplettendheid,
maar vergeeflijk
gezien de nietigheid?
hij verdrinkt bijna
in zijn gedroomde roes,
tot wie de berg kroonde
hem wakker krijst:
dwaas, dwaas, onnozele dwaas
Bekende mensen zijn geen openbaar ‘kunst’bezit.
Manja Croiset
Dag Els(e) Borst, Dag Oud Barlaeaan Else Eilers toen nog!Dus
schoolgenote en wat hebben genoten van die school! Moge jou een
rouwplechtigheid zonder persmuskieten gewenst worden.
op deze locatie gaat het gebeuren
moet het gebeuren, zonder weerga
‘objet de prestige’
commitment, droogoefenen
warmlopen
qua investeerders, omwonenden
ben ik nog in een stukje onderhandeling
Er is bijna altijd meer aan de hand. Het is nog niet eens de buikpijn als ze mij daadwerkelijk laat vallen, maar vooral het liegen, anders voordoen, de stress die zo’n pijn doet, die ik voel en meeneem naar mijn werk, naar huis.
“Het geeft me een kick.”
Ze stond op, gaf hem een kus, trok een joggingbroek aan en liep door de achterdeur naar buiten. Uit een vuilniszak haalde ze een pakketje tevoorschijn. Een pakketje dat hij handig uit haar handen griste bij de deurpost.
Beneden op tafel stonden twee lauwe kopjes thee, wat lege blikjes en een glazen asbak die hij net geleegd had.
“Geef me je pas eens.”
Hij strekte als vanzelfsprekend zijn hand uit en wachtte tot hij de plastic rand in zijn hand voelde. Zonder elkaar aan te kijken sneed hij het pakketje open.
“Ga maar alvast op je buik liggen.”
Het is altijd even spannend dat moment, maar na vier jaar raak je er toch een beetje aan gewend.
Daarna hebben de gordijnen eventjes in de brand gestaan, gleed de maan zachtjes langs haar oren, druppelde kaarsvet vertraagd langs haar benen en stond alles vast wat eerst opeens op twee losse schroeven leek te staan. Twee losse schroeven die ze maar wat graag aan heeft willen draaien, die steeds maar in mijn buik bleven draaien. Al vier jaar lang, elke dag een beetje meer, een beetje harder. Al vier jaar lang ‘goed geregeld’
en er is nog steeds niemand die het ziet.
zandstralen, zonder bedaren
zonverbranden, tot hoge mate van blaren
wachtkamer van doodverklaren
droomdwalingen in commissie
een steniging van het brein
dit zou men als onprettig kunnen ervaren
in het deinen van de ochtendziel
in wiegende schaduwen
in slome jazz van dik bloed
wil ik tralies van twijfel ontlopen,
giftige kreeften, vale sluiers van onmoed
een eiland zonder randen lijkt me wel wat
schemerend in eindeloos blauw
zoals alleen een hemel of zee diep kan zijn
zoals stoffige landkaarten in de geest;
daarop lijken alle vergeelde schatten klein
inderdaad, soms ben ik een kruisbestuiver
dan hang ik aan de spaken van een dood wiel
op proefverlof met mijn achilleshiel
territoriaal, allegoriaal, tijdzonaal
soms ben ik een aardbestuiver
tienduizenden kilometers in de verte
nooit een minuut over de grens van voorbij
toch kijk ik er naar uit, vooralsnog
vruchtbare schaamgeuren
er zit niets van mijn gading bij
aangeslagen
maar zonder kleerscheuren
een kabinet
wanden vol met
harten in versierde foedralen
elk geëtiketteerd
gecatalogiseerd naar
zonder weegschaal
(anders zou de ruimte
ongevuld blijven)
seizoen na seizoen
beduimel ik
nog niet het einde
dan
neem ik er een
open mijn borstkas
en plaats het gemoed
loop dan verder
op zoek
Recente reacties