niet aan denken maar rustig ademhalen
en staren, in een digitaal universum
noem het afleiding, getemd landschap,
glazen stad of vliegend tapijt. Ze zwijgt
dan dat wiegen, die zachte deining
die naden in het glanzende spoor
die vruchteloze poging elk oog af te wenden,
de gedachte te verstrooien zonder te zwelgen
noem het verleiding, openbare vervoering
of noem het lust, lonkend tussen de rails
Gezeten aan de dis
Komen spijzen voorbij
In overvloed, rijkelijk bedeeld
Borden vol goede moed
Hunkeren jeukende magen
Naar verlossing in genade
Drijven vier jaargetijden
Op een bed van bier en wijn
Verstrooit geluid in gordijnen
Met verdwaalde woorden bedrukt
Wisselt het licht van wacht
Quattro stagioni, een erehaag
Is er koffie
Voor de laatste maal
vissen in het water, brood met wijn
ontbijtkoek
als na droogte een hint van schoonheid overblijft
is al het andere schijn
het lijkt verdomme wel
of ik ben opgegroeid tussen witte jassen;
altijd pogingen een wankel evenwicht te verruimen
of bezig lege bladzijden te vullen
met opgeraakte gedachten
het moet geen obsessie worden
geen ontworteling van maangewassen
dan liever op pad met dode paarden
die niets zeggen terwijl de levenden
op ontknaping van gemis wachten
waarom leest niemand wat er staat?
ik dacht aan een hardnekkig misverstand
zoiets als korsten van honger
achtergebleven in vette pannen; onaanraakbaar
voor schurende ogen langs hemelgewelven
men zei mij met beide benen te dansen
in een soort luchtledig dan
hoewel met gesloten beurs beklonken
hoef ik niet meer zo nodig
onder valse hoop te bedelven
ach, ik leef door ogen,
vensters van kinderlijk genoegen
Komen er nog meer kansen?
er lag iets in de lijn der verwachting
op de weg die bestemmingen verbindt
ik zag eerst niet goed wat het was
het bleek zo te zijn, zoals ik altijd al dacht
mijn verbeelding trekt in cirkels rond de polen
door een onbeantwoorde weg gescheiden
van de plek die lichtjaren voortduurt
van het continent dat verlangen voortstuwt
met aarden handen moet ik mijn akker doorploegen,
glooiende velden ontgronden, onomwonden
om langs wederkerende wegen te ontkomen
te verdampen tot een onzichtbaar elders
in de verte, met samengeknepen wimpers,
lijkt of alles zo heeft moeten zijn
een man aan wie ik de weg vroeg
kwam met een voorbeeld
– ongevraagd
nu ben ik nog steeds onbedeeld
het kan raar lopen
langzaam te verdrinken in drijfangst
nog maar eens vragen dan?
de weg die krult is toch het langst
verderop zie ik de anderen dolen
hun adem doet echo’s uithollen
nog overmand door de slaap van gisteren
met hoofden die halsstarrig knikkebollen
ook ik droom wel eens
van hekken en wallen doorzagen
op onbewaakte overgangen
als gedrukte woordwaarden vervagen
en ik ken de naam van het uur niet
betwijfel inderdaad het nut van alweten
ook zij tasten in het duister
laat maar even zweten
nu het hoge woord eruit is
heeft het weinig zin te blijven hopen
en als ik eraan terugdenk
is het al met al raar gelopen
op deze locatie gaat het gebeuren
moet het gebeuren, zonder weerga
‘objet de prestige’
commitment, droogoefenen
warmlopen
qua investeerders, omwonenden
ben ik nog in een stukje onderhandeling
gevonden stenen
schuilden in glazen potten
om luchtdicht af te zinken
toen het nog kon
toen het nog mocht
laat dan tenminste
kroegen weer wierroken
ochtenden verdrinken in brak water
al is het naar voor even
zodra de tijd rijp is
Vrijheid is het sleutelwoord om anderen beperkingen op te leggen.
Iniduo
te vroeg voor gevallen doek
ga nu niet geluidloos voorbij
zonder zingen, enig gerucht
naar een tempel om de hoek
wurgtijd, gesloten boek, allerlei
ben voor eeuwigheid beducht
Capice?
Recente reacties