Die zomer ben ik in een spelonk met heldere, rode honing gevallen,
terug naar huis gezwommen, heb ik mijn vingers, tenen afgelikt,
de rest van mijn lichaam af laten pellen en mijn gezicht te drogen
gelegd in een bloemenpers, waar jij het na jaren herfst terug zult
vinden naast een madeliefje en een klaverblad geplet, op een vel dat
van geronnen rozenbottelbloed is doordrongen. Lachend en wel.
Dat is hoe goed jij je voor jezelf wist te hoeden. Dat is hoe ik bloei.