Het is de sfeer
Je hebt het gevoel
Alsof je er deel aan hebt tot
The End.
Je drukt zacht op
De knop van illusie
Dooft kaarsen
Hij ligt naast
Je in het donker
Slaat een arm om je heen
Terwijl hij
Droomt
Haar naam mompelt
Voel je
Het is de sfeer
Je hebt het gevoel
Alsof je er deel aan hebt.
“Je drukt zacht op de knop van illusie” dat is een mooie zin.
Je zou die regel kunnen laten beginnen in een nieuw gedicht.
En volkomen voorbijgaan aan het gebral wat hieronder geschreven staat, dat is toch alleen maar bombastisch geouwehoer.
Nou nou nou zeg…
Als de redactie u blokkeert, zegt dat m.i. meer over u dan over mij!
En wat u gestudeerd heeft, interesseert me geen moer!
Inzake de reactie van de heer Holtman. Er zijn hier meer hoger opgeleide mensen op deze site. Zelf heb ik cultuurwetenschappen gestudeerd en ik verveel u ook niet met het vakjargon dat daarbij hoort. Omdat het slaappverwekkend is misschien?
Omdat het barst van een selfinflatable arrogantie, die als de wind van links of van rechts staat altijd weer door de achterdeur van zelfspot kan ontsnappen
Om kort te gaan, maakt u het gedicht van Elize gewoon met de grond gelijk, en ook op deze manier, zogenaamd jubelend positief, vind ik dat kwalijk
Laatst stuurde ik een reactie op uw gedicht in, die werd geblokt door de redactie, overigens.
Wellicht hebben zij uw ziel na enige ervaring als zo teer bevonden dat enige bescherming op zijn plaats is?
Het maakt niet uit wat voor knop je indrukt. Als je maar drukt. Het is aan of het is uit. Wie zacht drukt krijgt kortsluiting!
The end: natuurlijk denk je dan aan The Doors. Dankzij bovenstaande heb ik dat nummer al twee dagen in mijn hoofd. Ride the snake!
Neen, Dr. Bernard Spekken, U slaat de plank mis! Er staat niet: Je drukt zacht op de knop! Er staat: Je drukt zacht op de knop van illusie! En dat gaat een grote stap verder dan uw pathetische voorstelling van op knopjes drukken. We staan hier niet in een lift!
En The Doors aanhalen om uw gelijk te halen vind ik ongepast!
Inzake Anouk heeft u natuurlijk gelijk; vlees noch vis, maar bovenstaand gedicht is toch gewoon goed?
Jammer dat Anouk niet kan lezen. Ik heb nog nooit iemand met zoveel verstand van zaken een gedicht zien ontleden als dr. Holtman.
Er gaan deuren open. Deuren. Doors. Ring a bell?
This is the end, beautiful friend.
Zeg, Spekken, u moet niet doen alsof u er verstand van hebt!
ELize
Jammer dat niemand op je gedicht in gaat, alleen met een hoop geschreeuw weinig wol.
Er spreekt een grote eenzaamheid uit je woorden.
Gewoon door blijven dichten. Ik ben blij dat er veel verschillende soorten geluiden op deze site zijn te beluisteren
Anouk
Zeg, Holtman, waar heb jij vannacht aan gezeten?
The end bulkt van de holle pathethiek.
‘Je drukt zacht op de knop’- daar krijg ik jeuk van.
Kijk hier staat iets! Een sterke opening.
het is de. Verwarring door subtiel gekozen bepalende lidwoorden, gevolgd door een sterk substantief dat door de plaatsbepaling (achter in de zin) als het ware vergoot wordt.
Het personaal pronomen je veronderstelt hier een persoon in het algemeen. Zowel dichter als lezer kunnen zich met die persoon identificeren.
Alsof je er deel aan hebt… Een mooi archaïsme en natuurlijk veel beter dan het triviale deelnemen aan.
The end zou al een mooie fade out zijn, maar het gaat op illustere wijze verder. Bespeuren we hier zelfs enige erotiek? De kleine dood, de dovende kaars?
En dan gebeurt er iets verrassends. Er wordt overgeschakeld naar de derde persoon singularis hij.
Wie is hij? Fraai hoe hier op het syntactisch niveau twee maal een enjambement wordt toegepast!
Zonder pathetiek geeft de dichter duidelijkheid. Heldere taal. Hij is een man, zoals iedereen zich een slapende man voor kan stellen. Hij droomt . Hoe weet de dichter dat? Omdat hij een arm om je heen slaat en niet je naam noemt of zegt, maar mompelt… Wie hij? Is hij wellicht een mystificatie? Is hij wel werkelijk aanwezig of slechts een schim in de nacht die er altijd is, waar je ook bent en hoe donker de nacht dan ook?
In de laatste strofe wordt de eerste nog eens herhaald: een sublieme repetitio!
..no safety or surprise, the end.