de weg snelt
de verte lonkt
de handen losjes
aan het stuur
doet ze honderd
vijftig per uur
de vraag is nu
waar wil je heen
Resultaten voor het trefwoord heen
aanlokkelijk is
het grensgebied
er blijven hangen
in de grijze zone
het spel gadeslaan
van heen en weer
zien hoe ijdelheid
en macht
hen opjaagt
tot ver
over de grens…
Doe een gebed voor gisteren, morgen,
vraag om genade, bedank voor vandaag.
Bedenk hoe je het wilt laten sneeuwen,
hoe het zal sneeuwen vandaag.
Eerst laat ik vlokken vallen, dan ga ik
liggen, veeg ik mijn armen en benen
snel heen en weer, laat ik engelen vallen.
Het valt niet mee te leven zonder straat,
zonder hand die naar je zwaait.
Mijn hart leg ik naast mij neer in het wit.
Rood loopt in ijswater over. Dit is hoe
Dit is hoe het sneeuwt.
morgen sneeuwt het en ik
strooi as op het trottoir
als mijn handen zijn verkleumd
warm ik ze aan gloeiend ijzer
geen musje valt van het dak
zonder dat God het wil
alles is gegaan zoals het ging
gehoorzaam aan Zijn Woord
zeventig maal zeven woorden
weeg ik op een potloodpunt
niet één is zwaarder dan een ander
samen wegen ze een kolibrie
van die wensen vlees te worden
doorboor ik met grafiet
de iris van het rechteroog
ben ik God?
in elk lees ik de waarheid
dat wij morgen te lang hebben gewacht
niet om een smartelijk gezicht
maar om die vrouw daar in het blauw
jij zult haar plaats bezetten
want niemand biedt ons het linkeroog
enkel woorden dragen de leer
ze huilt
de tijd heeft lange benen
dat voel ik aan mijn handen
en in je ogen zie ik een vogeltje
dat de kou ontvluchten wil
laat het naar de Hemel vliegen
de mensen zullen zeggen
dat het een roodborstje is
maar wij weten beter
als het daar straks verdwenen is
geen stip meer tegen het grijs
hebben wij een huis
om heen te gaan
Het is de sfeer
Je hebt het gevoel
Alsof je er deel aan hebt tot
The End.
Je drukt zacht op
De knop van illusie
Dooft kaarsen
Hij ligt naast
Je in het donker
Slaat een arm om je heen
Terwijl hij
Droomt
Haar naam mompelt
Voel je
Het is de sfeer
Je hebt het gevoel
Alsof je er deel aan hebt.
Kom, laat ik eens een tv-programma negeren.
Een bijzonder populair tv-programma
dat na jaren zeker is
bij elke aflevering
vele tongen los te maken.
Ja, dat tv-programma ga ik negeren.
De uitzending zal mij niet bereiken.
Haha! Ik heb er zin in!
Het idee dat ik het zal gaan negeren
werpt vrijwel meteen vruchten af.
De auto die onder mijn raam voorbij rijdt,
maakt alleen al door mijn sterke voornemen
te morrelen aan de hiërarchie der dingen
meer aanspraak op mijn oprechte aandacht.
Ik kijk de auto dan ook met bovengemiddelde interesse na
en mijn waardering voor het leven, voor de avond
bevindt zich al onmiskenbaar in een stijgende lijn.
Ja, het negeren van populaire tv-programma?s
kan ik iedereen, reeds na deze eerste auto, aanraden.
De lichtjes heen en weer bewegende zitting
van de plastic speelgoedschommel bij de onderburen
metamorfoseert eveneens tot een object om mijn blik
met een ongebruikelijke dosis kalmte op te laten rusten.
Niet lang daarna richten mijn ogen zich op het puntgave,
witte hek dat er strak omheen staat en denk ik met sympathie
aan de toewijding waarmee schilders of de bewoners zelf
zo?n alledaagse klus hebben geklaard.
En weer later staar ik naar een lichtbruine straatklinker
en vraag me af hoe het ding vanuit de fabriek
hier naartoe is getransporteerd: trein? schip? truck?
Het begin van het populaire tv-programma sluipt naderbij.
Ik kijk op mijn horloge: het duurt nog twaalf minuten.
Staand bij het raam vouw ik mijn handen achter mijn rug ineen,
nog steeds vastberaden het populaire tv-programma te negeren,
maar in het groeiende besef dat het kwaliteiten heeft
waarvan het afwachten is of ik ertegen bestand ben.
Ja, het zal nog een heftige strijd worden over twaalf minuten:
niet de afstandsbediening pakken, niet die ene knop beroeren,
niet verlangen naar het grappige en originele dat zal worden gezegd.
De dan weer prikkelende dan weer somber stemmende onmogelijkheid
iemand te laten voelen de immense relevantie dat ik nu niet opgeef,
zwaar blijf investeren in die dakpan, wolk, roestige wieldop.
I
Brechtje Blaasbalg slingert heen en weer
tussen kwaad bloed en koudvuurspoor
ze zal geraakt worden door de knoet
van het luid klappend volk
zij rekent niet meer in dagen of nachten
tot de oogst aan haar voeten ligt
zal zij wagen om dit godvergeten land
van man en macht te ontschragen
het vuur in haar ogen ontvlamt de gerst
vogels verschrikken in gekrijs
barrevoets loopt Brechtje op alle dagen
die asgrijs hun schijn inslikken
II
Brechtje’s voeten dragen water, scheuten
schieten door haar buik, ze schreeuwt
en beurt haar dracht in stuwend moeten
de laatste krachten nog niet verbruikt
haar wraak zal zwarter zijn dan de pest
vanuit het koude karreveld legt ze braak
een barre vloek in de mond van de mare
laat teugels vieren en zal in vrijheid baren
een stortvloed van ziektes vergiftigt
het koren, onder bloed van een valse wee
zal de bezwering zich uitbreiden
nog voor haar eersteling is geboren
Recente reacties