I

Brechtje Blaasbalg slingert heen en weer
tussen kwaad bloed en koudvuurspoor
ze zal geraakt worden door de knoet
van het luid klappend volk

zij rekent niet meer in dagen of nachten
tot de oogst aan haar voeten ligt
zal zij wagen om dit godvergeten land
van man en macht te ontschragen

het vuur in haar ogen ontvlamt de gerst
vogels verschrikken in gekrijs
barrevoets loopt Brechtje op alle dagen
die asgrijs hun schijn inslikken

II

Brechtje’s voeten dragen water, scheuten
schieten door haar buik, ze schreeuwt
en beurt haar dracht in stuwend moeten
de laatste krachten nog niet verbruikt

haar wraak zal zwarter zijn dan de pest
vanuit het koude karreveld legt ze braak
een barre vloek in de mond van de mare
laat teugels vieren en zal in vrijheid baren

een stortvloed van ziektes vergiftigt
het koren, onder bloed van een valse wee
zal de bezwering zich uitbreiden
nog voor haar eersteling is geboren