dag goeie ouwe
vergeelde maan
doe mijn lief
de groeten
de gordijnen dicht
geen kaarsen aan
een zee van licht
Resultaten voor het trefwoord kaarsen
Met geknapte veters adopteer ik een bezwaarde kat
Ik noem haar Gerda en ze haat mij
Twee dagen na de adoptie sterft mijn grootvader
Ik krijg de kaas die nog onder zijn stolp lag
En een gotische kandelaar zonder kaarsen.
De kaas deel ik met mijn jongste zus
Die onze grootvader nauwelijks heeft gekend
Ze heeft zijn gouden dasspelden geërfd
Na de kaasmaaltijd verlaten we voorgoed zijn hol
Zijn holle huis echoot mijn verwachtingen uit.
Terug in mijn eigen woonst toon ik
Mijn zus de kat, de kat aan mijn zuster
Gerda spint en mijn zus snijdt
Zichzelf aan mijn briefopener
De brief is aan ons beiden gericht.
Onze moeder wil dat we op het zelfde moment lezen
Dat haar vader een winderige, lijmverslaafde tiran was
En erger!!
Mijn zus leest trager
Wanneer ze lijmverslaving bereikt
Heb ik al erger ontdekt.
Erger is slechts een kortstondige flirt met de blinde vrouw
Van een Kaapse glazenwasser en een langdurige affaire
Met de schelle dochter van een bipolaire garnalenpeller
Na de brieflezing houden we ongewijzigd van onze grootvader
Onze moeder kan letterlijk naar de maan lopen
En daar nadenken over haar navel en over haar kleingeestigheid.
De zon gaat onder en we proberen de ondergang te chronometreren
Maar we raken het niet eens over de kleuren
Volgens mij hoort het rood nog overduidelijk bij de dag
Volgens mijn zus was het oranje reeds het begin van de nacht
Een uur geleden is de kat grijnzend door haar luik verdwenen
Met een kaaskorst en twee veters om aan een garnalenpeller te geven.
Ze kijkt in het donker wordende
firmament en wacht op drie
sterren die vlak voor
zonsondergang verschijnen
ze steekt twee kaarsen aan
en voor ieder kind nog een
kaarsje aan te lichten
aan de
gedekte tafels zodendiepe
gedichten; hoor het gezang
licht van vreugde, je ontdekt je
voor de letteren van kunstenaars
der liefde bij zonsopgang
Het is de sfeer
Je hebt het gevoel
Alsof je er deel aan hebt tot
The End.
Je drukt zacht op
De knop van illusie
Dooft kaarsen
Hij ligt naast
Je in het donker
Slaat een arm om je heen
Terwijl hij
Droomt
Haar naam mompelt
Voel je
Het is de sfeer
Je hebt het gevoel
Alsof je er deel aan hebt.
Ik ben de keukenla na het feest
De muziek is verstomd, de kaarsen gedoofd,
de geuren verwaaid, de nadorst gelest,
en zelfs de wijnvlek is in zout gesmoord
De keukenla zoekt naar de kurkentrekker
Ik ben de keukenla van het leven
Bestek uit Grootmoeders tijd ligt naast
het HEMA-mesje van twee kwartjes
op een bedje van vergeelde spaarkaarten
Alles kent zijn plaats in de microkosmos
Ik ben de keukenla van de taal
Ik leg de woorden zij aan zij
die ik gered heb uit de goot
of die ik plukte op de tong
Ik poets ze op met zilverglans
Brekend, golven van koele lucht,
Op het huis stuk met een zucht.
Ik zit in een kamer, geheel alleen.
Ginder hoor ik jou. Waarheen
Ga je, blootsvoets, met stille stappen?
Je masker hangt nog ergens langs de trappen,
Boven sporten, steile treden hoog;
Naast deuren tussen vage verlichting,
Verstopt in schemering; de kentering
In je schreden, aan de gene zijde,
Weg van mij, de kamer die ik benijde
In.
Hemelnat spat tegen geruite ramen
Van een ruimte waar we tezamen
Wijnen ontkurkten, op ’t tapijt neerhurkten
En vlammen voelden in lijf en leden.
Ik staar, doe stappen, kijk langs de treden:
Hoor ik jou daar? Zit je wat te doen?
Ik hoor je denken, volg je terug naar toen;
Langs de sporten en glad gelakt hout,
Zie ik even je gezicht, mij zo vertrouwd.
Sloffend schuif ik terug een kamer in,
Verlangend te verklaren dat ik je bemin.
En als kaarsen doven, hemel blijft luisteren,
Dan zal ik je morgen weer mijn hart toefluisteren.
Lucifer brandt volop in de huizen
en de warmte druipt van de kaarsen af
Bomen gloeien het jaar uit terwijl het
licht terug de hemel in geschoten wordt.
Jezus is al lang weggemanaged
Economisch niet rendabel.
Aan zwavelstokjes brand je je vingers
maar die groeien in januari wel weer aan.
Recente reacties