keukenla – niels blomberg
Ik ben de keukenla na het feest
De muziek is verstomd, de kaarsen gedoofd,
de geuren verwaaid, de nadorst gelest,
en zelfs de wijnvlek is in zout gesmoord
De keukenla zoekt naar de kurkentrekker
Ik ben de keukenla van het leven
Bestek uit Grootmoeders tijd ligt naast
het HEMA-mesje van twee kwartjes
op een bedje van vergeelde spaarkaarten
Alles kent zijn plaats in de microkosmos
Ik ben de keukenla van de taal
Ik leg de woorden zij aan zij
die ik gered heb uit de goot
of die ik plukte op de tong
Ik poets ze op met zilverglans
De eerste twee strofen van dit gedicht vind ik niet heel sterk. De beelden voelen clichematig en/of geforceerd aan. Ik heb het gevoel dat ze vooral geschreven zijn als opbouw naar de prachtige laatste strofe. Daarvan zou ik wel de tweede ‘die ik’ weglaten, maar verder, bijzonder fraai.
groet,
Kaergbo