… of toch liever pinnen? – martin m aart de jong
hier op het abattoir van oude dagen
leg ik ze neer de koeien die zo mak
als schapen door de wei heen draven
in april het zal de wreedste maand
zijn voor ze aan het mes ermee dat
vee dat maar blijft blaten een haal
van het mes en insjallah op weg naar
haken om te worden uitgebeend versneden
tot de fijnste waren (als je er iets
uit kunt halen maar allee) die droge
longen naar de honden met die uit
geholde harten en beweeglijke tongen
ja die tongen hebben niet stilgestaan
want al dat blaten blaten blaten ’t is
gedaan je zou een pin door het hoofd
heen kunnen schieten waar nooit eerder
iets van betekenis door is gegaan.
Ik word hier echt even stil van “ik meen het Martin”.
Zo mooi kunstzinnig neergezet in een heerlijk ritme.
Het is echt jouw jaar hé.
“Ik merk op”, en zie een razend snelle ontwikkeling bij jou dit jaar kunstenaar!
Beste Elize,
Dank voor je commentaar. Ik moet eerlijk bekennen dat het in mijn eigen ogen bijna nooit goed genoeg is. Dat er altijd weer iets is om naar te streven. De andere kant is dat “goed” een betrekkelijk begrip is. Als mens zijn we allemaal gelijkwaardig. Het is een belangrijk gegeven als je invulling wilt geven aan het idee van een vrije samenleving. Toch is er ook competitie in de dichtkusnt. Dat kan stimulerend zijn als je je er aan op weet te trekken, veel leest en je erdoor laat inspireren. Je bent dan niet bezig met imiteren, maar je neemt de taal van anderen op, herkauwt de regels en maakt ze tot de jouwe. Daarmee kun je altijd verder komen. Aan de ene kant doe ik wel eens denigrerend over sommige gedichten. Maar dat betreft eigenlijk niet de schrijver ervan. Die is net zo goed een mens als ik. Ik vind soms een goede vorm om uit te drukken wat ik zeggen wil. Soms lukt dat ook niet. Dan moet ik zwijgen omdat ik anders maar ga blaten. Daarom stop ik nu, voordat ik.zelfvermalen wordt.
..dichtkunst. Typefouten zijn mij -zeker later op de avond- niet vreemd.
..schandalig.. ik vermalen word uiteraard.
Beste Martin,
Ik ken dat, ik ben ook voor mijzelf veel kritischer dan voor een ander.
En welke serieuze schrijver/dichter zal dat niet zijn?
In dichtland lijkt men soms bang te zijn om een schrijver met talent waardering voor zijn mooie gave ( want zo noem ik het maar even) te geven.
Natuurlijk moet elke gave opgebouwd worden, maar helaas krijgt men veel te vaak bewust onterechte kritiek, dat kan de schrijver onzeker en gefrustreerd maken, ik zal niet verder uitwijden over de eventuele gevolgen daarvan.
Dat doet mijn kunstenaarshart pijn.
Ik vind dat men meer zorg moet dragen dat zo’n gave niet wordt begraven.
Het kan geen kwaad om het evenwicht een beetje in stand te houden nietwaar.
Daarom vind ik dat deze positieve reactie inzake de kunstzinnigheid die ik hier bespeur (ondanks een schrijffoutje) op zijn plaats is.
Toch nog even dit: natuurljk zijn we allemaal gelijkwaardig als mens, maar wel anders.
Respekt opbrengen voor elkaar zoals we in de moederschoot zijn gevormd,” daar gaat het om!
Wij mensen kijken te vaak naar die ander die we bewonderen en willen dan ook zo worden, en vergeten dat we zelf ook mensen zijn met mooie gaven, niet minder, wel anders!”
Alle boerenbonte borden voor de kop
Sommige lui houden gewoon nooit op!