een kabinet
wanden vol met
harten in versierde foedralen
elk geëtiketteerd
gecatalogiseerd naar
zonder weegschaal
(anders zou de ruimte
ongevuld blijven)
seizoen na seizoen
beduimel ik
nog niet het einde
dan
neem ik er een
open mijn borstkas
en plaats het gemoed
loop dan verder
op zoek
Twee gebroken harten vonden elkaar
de zon sneed hun ogen open
schudde wakker wat er al die tijd al is
ze wisten wel iets
maar dat, dat nog niet
Ze smaalden, vlinderden, zuchtten
buiten, daarbuiten
daar waar de lucht het weet
De een had de wind in de schoenen
de ander een slag in de trapper
Ze kusten, mochten elkaar
zochten een weg door de wereld
De meet waar iedereen op ze staat te wachten
Twee gebroken harten vonden elkaar
de zon sneed hun ogen open.
De wereld openbaart zich aan ons
Allen, doch met gesloten ogen sluiten
Wij dit af. Wij die bomen vreten,
Dieren, de raven die ons de dood
Wijzen, volledig vergeten en
Negeren. Er heerst een plaag, soms
De handen wassend in onschuld, doch
Vaak gedragen door het afgestorven
Nachtegaal gezang. Alles raakt met
Lichtelijke strelingen naar vergetelheid,
Niet in hart en ziel, maar in het
Afgekaderd, koude verstand.
Rationaliseren, problemen oplossen veroorzaakt
Door onze blikken. Die van een boom,
Enkel papier zien. Koortsig door een
Knagend geweten aan mijn
Eigen handelen, dat dit tot uitkomst
Laat komen. Onze graven al sinds
Het begin van ons leven gegraven,
Duwen onze lasten ons dieper, en
Dieper de grond in. Ogen
Nemen waar, maar het blijkt een
Afspiegeling van de vergankelijkheid
Van onze wil. Betonnen huizen
Beschermen ons, wat verdedigt
Alles daarbuiten? Simpele wezens
Dat onbegrip met vuur bestrijdt.
Wij zullen niet als feniksen
Herrijzen, maar verdreven worden
Van ons huis, de vernietiging dragend een
Plek in onze harten, en zielen zullen
Verscheurd door wolven, vergaan tot as.
In de stegen van de openbaringen
Rusten, tot het einde van al onze
Dagen. Ongenezen wonden zullen niet helen,
Maar de last, het lood niet te vormen
Tot goud, verder het graf in dragen.
De wereld eindigt niet met woorden,
Maar met geschreeuw gedragen door dieren,
Planten, bomen en het herstel van de aarde
Haar pracht.
hij heeft alles
ogen van parfum
het lichaam van praline
hij kan harten vullen
het debiet opjagen
in aders en behagen
maar hij is soldaat gemaakt
weer tot vlees gemaald
zo zonder naam ligt hij daar
Het duizendste uur is aangebroken. Geloof je me niet?
Kijk maar op de klok. Vandaag heb ik er negenhonderd-
negenennegentig op zitten.
De man aan jouw zijde tijdens dat potje poker was de
mijne. Mooi hè? Dat vond ik ook, en ik geloof er geen
reet van dat jij dat nu opeens niet meer weet. Alsof ik
zou zijn vergeten met wie jij er rond driehonderd recht
voor mijn neus vandoor ging. Niet vanwege hem of om
de seks, maar vanwege mij. Omdat je toen al wist met
welke man ik jou dat vijfhonderdtweeënzestigste uur
om de oren zou slaan, af zou troeven, af zou maken.
Full house, zolang het duurde.
Nu, vandaag, zal de klok haar laatste slag slaan en ben
jij mijn huidige, toekomstige man voor altijd kwijt. Kijk
voor deze keer maar even met mij mee. Zie je, hij en ik
hebben dezelfde kaarten gedeeld gekregen: harten aas,
harten koning, harten koningin, harten boer, harten tien.
Dat is nog eens wat ze noemen, een royal flush! Nu weer
in jouw eigen kaarten kijken. Niet meer valsspelen.
hier op het abattoir van oude dagen
leg ik ze neer de koeien die zo mak
als schapen door de wei heen draven
in april het zal de wreedste maand
zijn voor ze aan het mes ermee dat
vee dat maar blijft blaten een haal
van het mes en insjallah op weg naar
haken om te worden uitgebeend versneden
tot de fijnste waren (als je er iets
uit kunt halen maar allee) die droge
longen naar de honden met die uit
geholde harten en beweeglijke tongen
ja die tongen hebben niet stilgestaan
want al dat blaten blaten blaten ’t is
gedaan je zou een pin door het hoofd
heen kunnen schieten waar nooit eerder
iets van betekenis door is gegaan.
Recente reacties