Omdat ik in het hart van de vreugde heb gekeken,
daar de ogen van een salamander zag
die zijn eigen staart wou opeten, ben ik gauw
om tranen gaan vragen. Bittere kruidenbitters
kunnen niet omschrijven wat ik daar deed,
hoe die plek met gif aan de zijkant van mijn
middenrif hardvochtig openspoot, mijn gebroken
hart en nieren zo alsnog met elkaar verbond.
Bijna had ik mijzelf opgegeven, maar ik stopte
voordat de salamander beet en het voor altijd
hetzelfde moment en dus te laat zou zijn geweest.