We wisten het niet meer
holden achteruit
kenden onszelf niet eens meer
draaiden de tijd weer terug
we liepen dezelfde weg
de bomen langs de weg waren hetzelfde
ik was hetzelfde, jij was hetzelfde
het water was hetzelfde
misschien was de lucht anders
of de stand van de maan
misschien dacht ik dat ‘we’
maar denken, denken, denken
misschien was alles hetzelfde
en helemaal anders l
misschien had ik niet moeten denken
had ik je moeten laten gaan
voor het te laat was
morgen gaat het huis tegen de vlakte
lijken bomen berooid, op slag
hun staketsels gerooid
komt herinnering in de wurggreep van kaalheid
geraakt althans het fundament van
het ooit onmiskenbare in sluierbewolking, in stiltekramp
ontaardt aarde in ontgronding
morgen is het te laat
gedaan
er is nu geen tijd meer om foto’s te vergelen
of oude wonden te helen
laat staan de schaduw te stoppen
laat staan
of was het slopen
Shampoo tussen mijn haar en hand.
Het parfum verdampt, een vleug van een droom uit mijn jeugd.
In Italië op het strand, met mijn handdoek bijna in de branding
ontdek ik de geur van zonnebrandolie op een gebronsde huid.
Dit is hoe vrouwen in bikini ruiken als zij iedere dag in zonlicht baden
– en de zee ruist.
Hier sta ik op een granito vloer met de zee weer aan mijn voeten.
Het water dat langs mijn roze huid stroom, schuimt, en ik weet
dat het niet te laat is, dat er een branding in mij huist.
uit: Verhalen van de derde etage van Maaike Klaster met illustraties van Studio Zoveel.
morgen vroeg of laat
gooit hij zijn bagage af
dan jaagt de angsthaas
de stuipen op het wijf
het hoofd van de afdeling
Communicatie
morgen gaat hij
gewoon aan het werk
Omdat ik in het hart van de vreugde heb gekeken,
daar de ogen van een salamander zag
die zijn eigen staart wou opeten, ben ik gauw
om tranen gaan vragen. Bittere kruidenbitters
kunnen niet omschrijven wat ik daar deed,
hoe die plek met gif aan de zijkant van mijn
middenrif hardvochtig openspoot, mijn gebroken
hart en nieren zo alsnog met elkaar verbond.
Bijna had ik mijzelf opgegeven, maar ik stopte
voordat de salamander beet en het voor altijd
hetzelfde moment en dus te laat zou zijn geweest.
zoveel wit kan het
papier niet aan
laat staan
de nacht
Heb je al gehoord van Jesse
die gekozen heeft voor zijn laatste dag
vluchtig trok hij
zijn schoenen aan
om te lopen, zoals vroeger
langs de waterkant
om gewoon maar wat te lopen
langs de bankjes
waar hij met vrienden
lachend zijn eerste sigaret rookte
even bleef hij staan
veegde zijn neus af
en keek in de verte
schatte de tijd en
dacht aan het kind zijn
maakte een keus
en een laatste keer zorgde hij voor
vertraging
niet door nonchalant
te laat te komen
en zijn klasgenoten dezelfde glimlach
als altijd te bezorgen
maar door te lopen
tot de zon komt
we zochten tijd om stuk te slaan
we waren niets en wilden alles
we vielen aan met glazen bier
en maakten muren van de glazen
en daarachter viel tandengeknars en
gekras op de glazuren wanden van een uurglas
kras kras
kras kras
en we dronken tot we niets meer zagen
onze kameraden moesten ons naar huis dragen
lallend en schreeuwend
togen ze door de straten
tot de mensen zeiden: zijn jullie gek?
weet je niet hoe laat het is?
waar is ruimte
kan een vlinder zich daarin verplaatsen
of alleen in de tijd
is daar misschien enkel afstand
maar wat als het een slecht lichtjaar is geweest
verblijven we dan in krimp
expansie maakt donker en koud
en er is sprake van een goed jaar
hemellichamen gaan niet meer samen
voordat het te laat is
doe ik even een plas tegen de maan
laat me nu maar gaan
uit de dwaasheid en het razen
naar de randen van de wereld
waar merels het einde van
de stad inluiden
en uit de verte
de velden mij bewegen
naar het stille land
van zand en zingend riet
en niets mij nog terug kan fluiten
Recente reacties