Als altijd weer in het begin
serveer je uit dan ligt ook alles
op je bord. Je graait de wereld
bij elkaar. Ontdooit de polen
smelt verdriet uit op de evenaar
er loopt een streep van hier
tot daar. De rand. Gedecoreerd
met sla. Echt alles moet juist
jou gebeuren. Je ruimt af.
De teil loopt vol. Je borstelt
driftig in een kom. Je stalt
het uit. Er druipt wat af.
Dit hele leven schrijf je
is een straf.
Voor alle duidelijkheid Bennie: dit gedicht is niet vanuit mijn perspectief geschreven. Uiteraard kun je die “jij” zo opvatten. Dat mag. Het gedicht wordt er inderdaad wat minder door. Overigens ben ik inderdaad zoekende. Zeker in dit gedicht. Ik nam een risico zoals ik dat wel vaker doe. Trapezeschrijven. Direct in het vakje waar je het gedicht in kunt plaatsen alhier aan de gang gaan. Dan, als je denkt dat het wat is, druk je op verzenden.
Je bent zoekende, Martin. En dat siert je. Nu nog afdrogen (lees: ontpathetiseren, jawel!) Dit hele leven schrijf je is een straf- dat kan iedereen wel roepen (mijn moeder, mijn vriendin, etc.)
Er druipt wat af: dat is pas een slotregel!