blind universum
doof geluid
om mij
dwingt naar kern
voel met heel mijn huid
de essentie
de wanden van de geboortegrot
het levenswater
de streng
wordt pas afgesneden
in tussenmist
hier
naar
daar
waar de oermoederkoek
compulsief
het leven leeft
geeft
Het water schittert
Op jouw schitterende gezicht
Wij alleen met de zon en de maan
Jouw lichaam is zacht en zoet
Ik wil maximaal komen, en nooit weg gaan
Het water klimt tot aan mijn dijen
Nu koud, zo direct warm
De intensiteit van ons vrijen
Waar ik zo lang op heb wacht
Twee zielen exploderen tot majestueuze kracht
Geen wereld, geen kut maatschappij
Alleen jij en ik in het hier en nu
Maakt dat alles perfect is
En wij zijn voor altijd vrij…
mijn honger naar genade
laat mij verlangen
mijn verlangen
laat mij vluchten
mijn verleden vlucht
naar verre bestemmingen
mijn vergeten
laat mij herinneren
mijn toelaten
laat mij verlaten
mijn navel
laat mij staren
mijn gedachten
laten mij dwalen
langs het gewichtloze
van mijn gewicht
en mijn luiheid
van lijf en leden
doet mij vervagen
door mijn blindheid
voor het hier en nu
Hoe moeten kameleons elkaar herkennen
Ze kijken liever om zich heen
tot het zwijgen zichtbaar wordt
tot het vlies over ze heen begint te groeien
In een gestaakte poging ze terug te werpen
Naar een maagdelijk stadium.
Ik zeg het nog een keer:
Er is hier sprake van totale betovering
Hier heeft hij mij vermoord,
midden op een facebookpagina.
Ik tekende een hart en hij stak er
een mes in. Op facebook mag dat,
omdat je de vlekken niet ziet.
Gegroet, pinda’s en andere aardnoten, hier spreekt uw Kapitein:
Moet dat nou echt, mij op straat van mijn sokken rijden, mij
van de sokkel stoten waar je mij zelf op heb gezet, terwijl ik
nog zo had gezegd dat ik dat niet wilde? Ik loop hier alleen
maar, met een koker van mijn favoriete aardappelchips en
een fles 7 UP in een tas die over 500 jaar waarschijnlijk nog
op deze aarde rondzwerft. Jullie gedragen je als een stelletje
hongerige huurlingen die mij koste wat het kost voor etenstijd
om moeten leggen, dus ik zeg: Gegroet, Tabee een Tot Nooit
Weer Ziens, ik ben er klaar mee. Zie je dat raam? Daar spring
ik in en ik kom er nooit meer vandaan. Morgen ben ik een
ander mens. Ga dan je moeder maar voor d’r bek slaan, want
dat is precies hetzelfde als wat je steeds met mij hebt gedaan.
Als altijd weer in het begin
serveer je uit dan ligt ook alles
op je bord. Je graait de wereld
bij elkaar. Ontdooit de polen
smelt verdriet uit op de evenaar
er loopt een streep van hier
tot daar. De rand. Gedecoreerd
met sla. Echt alles moet juist
jou gebeuren. Je ruimt af.
De teil loopt vol. Je borstelt
driftig in een kom. Je stalt
het uit. Er druipt wat af.
Dit hele leven schrijf je
is een straf.
Er groeit een gelaat op zijn blanke hoofd.
Zie de pracht van deze kathedraal!
Van mij wordt verwacht dat ik er één bouw in mijn geest.
Jammer dat niemand haar kan bewonderen.
De krasser draagt nooit een trui
maar laat in zijn kaarten kijken.
Door het venster zie ik de versteende eekhoorn in de boom
en in het station de eenoog met het gezwollen lapje.
Het levend stripfiguur spreekt
een welbepaald deel van je hersenen aan
en lijkt te wuiven vanuit de Ideeënwereld.
Hier hangen de geslachte fietsen te drogen in de regen.
Hier beweert men de werkelijkheid te vangen met gebroken netten.
Hier lag ik in het gras onder een zware zon.
Hier is het waar alles begon.
I
Ik moet van haar eens na gaan denken
over wat ik nu eigenlijk wil en vooral
ook of ik door wil gaan met leven
want het kan toch niet waar zijn
dat ik zo nu en dan gelukkig ben
II
en als ik haar autootje hoor stoppen,
de deurbel, haar lach, hallo daar ben
ik weer, denk ik tja
ambulant, dat ben je
III
en dan zegt ze “stap voor stap”
we staan nu hier, in het hier
en nu
wat wil jij?
IV
Ik wil niets, helemaal niets en
dan schrijft ze dat op en volgt
er twee dagen later een brief:
wil niets, onbehandelbaar.
Recente reacties