blind universum
doof geluid
om mij
dwingt naar kern
voel met heel mijn huid
de essentie
de wanden van de geboortegrot
het levenswater
de streng
wordt pas afgesneden
in tussenmist
hier
naar
daar
waar de oermoederkoek
compulsief
het leven leeft
geeft
boven moet hij een pruik
van staal en wilde haren
naar onder laten vallen
om zwarte wolken in en
zonlicht uit ons huis te jagen
wat blijft
zijn zwarte kringen
rond ogen vuile vingers
onder roet
Het hele huis moet leeg
zo snel als het vergrijst. De eerst
nog witte muur
verwijst
naar ons
wij willen alles uitgeveegd
Als altijd weer in het begin
serveer je uit dan ligt ook alles
op je bord. Je graait de wereld
bij elkaar. Ontdooit de polen
smelt verdriet uit op de evenaar
er loopt een streep van hier
tot daar. De rand. Gedecoreerd
met sla. Echt alles moet juist
jou gebeuren. Je ruimt af.
De teil loopt vol. Je borstelt
driftig in een kom. Je stalt
het uit. Er druipt wat af.
Dit hele leven schrijf je
is een straf.
Ik kan mijn gisteren verloren mobieltje maar niet uit mijn hoofd zetten.
Ik kan mijn gisteren verloren mobieltje maar niet uit mijn hoofd zetten.
Ik kan mijn gisteren verloren mobieltje maar niet uit mijn hoofd zetten.
Ik kan mijn gisteren verloren mobieltje maar niet uit mijn hoofd zetten.
Ik kan mijn gisteren verloren mobieltje maar niet uit mijn hoofd zetten.
Ik kan mijn gisteren verloren mobieltje maar niet uit mijn hoofd zetten.
Ik kan mijn gisteren verloren mobieltje maar niet uit mijn hoofd zetten.
Ik kan mijn gisteren verloren mobieltje maar niet uit mijn hoofd zetten.
Ik kan mijn gisteren verloren mobieltje maar niet uit mijn hoofd zetten.
Ik kan mijn gisteren verloren mobieltje maar niet uit mijn hoofd zetten.
De hoer met het roze haar
kennen doet niemand haar
ze fietst de straatweg van waardering
maar al het vuilnis verspert de weg
De zwerver met zijn vieze dreads
kennen doet niemand hem
ze kennen alleen de opgetrokken knieën
de capuchon die voor de Aldi zit
De volle straat die leeg is
daar wonen deze twee
je kent hem wel
alles zoeft er en blikken bestaan niet
hij is niet onvindbaar
hij is overal
krom
is daar
net zo krom
– en als je hier
tijd rekt… –
Zo heb ik vaker gelegen,
als een onbekende
onwennig,
in mijn huid.
Barsten beginnen zich te vertonen,
zoeken zich een weg
uit het hoofd.
De mankementen zijn duidelijk,
de scherven van
hier en daar
heb ik
geleefd.
Het eens zo strakke landschap
op mijn gezicht,
vormt nu slechts nog,
een hobbelige zandweg.
Zo heb ik vaker gelegen,
starend naar de weerspiegeling
in mijn ruit.
Tijd heeft zich getekend,
en zich genadeloos vergrepen
aan de eens zo jonge god,
verscholen achter mijn oude huid.
moet het gepast zijn
als afgemeten dubbeltjes
op zijn kant wordt je nooit
gaat u verder wij luisteren
leggen ons oor op uw
op uw op uw op uw
nu hebben we wat we vroeger
dat zo’n schijf
blijft hangen
en dat we de geschiedenis
de dingen moeten toch
gebeuren ook al weet
en heeft de film
maar u leest geen kranten
de bomen
ze dansen
als gekken
hun takken
ze draaien
in bochten
ik kijken
hoe zij in vlagen lucht hun groene rokken op doen waaien
zonder schaamte al hun blote basten laten zien
de toppen van hun vingers strekken
zwaaiend naar de wolken die in noodvaart
naar hun kruinen jagen
almaar lager aangetrokken
tot ze storten
ik haast voelen
hoe het water fijn generfde huiden glimmend likt
de snelste weg glijdt
naar beneden
daar
de aarde
binnendringt
dat elke boom dan
drinkt met teugen
tot ze vol
en loom haar wortels wiebelt
in de natte grond
zich
zacht
laat wiegen
in een laatste zuchtje
ik blijf voor altijd verliefd
op jou
omdat het onverstandig is
en verstand is
waar ik zo graag los van wil
opeens woon jij daar
waar ik fiets
om de hoek
omdat ik dat wil
voel ik de wind
door mijn huid
pakt me vast
van binnen
waar jij zit te wachten
mijn lichaam geef ik je
en ik zal me
tegen de muur laten zetten
mijn zweet plakken tegen het behang
omdat ik het kan
voor altijd verliefd zijn
omdat jij niemand bent
jij bent mij
en ik ben toch al vrij
al lang
mijn lichaam
niet gevangen in verlangen,
in dat wat nooit werkelijk zal zijn
hoef jij nooit meer verboden,
verbannen uit mijn lijf
omdat ik
alles voel
zoals het ruikt
woeste kriebel
mag ik pakken,
plakken in verlangen
kreunend tegen de muur
in een eeuwige ontlading
trekken al mijn zintuigen tezamen
door het verleden naar het nu
zit jij binnenin te schoppen
dat je nooit naar buiten mocht
en begint de wind te schreeuwen dat jij
mag weten
dat je bij me blijft
Recente reacties