wat heeft geduld precies
en tijdig met je uitgevreten
dat opbloeiend lang
vergeten zich openbaarde
in ach en wee
handen zich openen
om te vangen, brekend
ogen die blikken
in spiegelen zien hoe je,
bijna gedachteloos,
starend plaats nam
op sleetse matrassen
je hart in een kooi
vertel het mij
ik luister
Fijn te lezen dat het je raakt
Ach & Wee
kommer en kwel
het valt niet mee,
maar dat wisten we al,
Als ik dit walgelijke gedicht lees,
ligt jouw hart in een kooi,
maar niet dat van haar…