wij vrezen de dood
-of eigenlijk het sterven-
dus rijst de vraag
waar we oma parkeren
nu zij zo de weg kwijt is
slapeloze nachten beleeft
met natte broek in knalgeel
-verschoon het mens
ze verwatert-
wie heeft nog
een enkel minuutje
voor haar fluistermond
wat heeft geduld precies
en tijdig met je uitgevreten
dat opbloeiend lang
vergeten zich openbaarde
in ach en wee
handen zich openen
om te vangen, brekend
ogen die blikken
in spiegelen zien hoe je,
bijna gedachteloos,
starend plaats nam
op sleetse matrassen
je hart in een kooi
vertel het mij
ik luister
Recente reacties