het was begoocheling
toen ik een foto van gewortelde schaduw trok
ik weet nog hoe het rook
de savanne van het warme hart
de kou van de eenzame toendra
ik ben vergeten hoe het voelde
de gouden mist, de ochtend van de nachtbraker
het laaghangend fruit
in je kop draag je nog vrucht
je bast is gegroefd, je dagvlieg gevangen in amberstroop
onvermijdelijk en gedurig
om alleenstaand mensenlevens te volharden
doe het niet, heb geduld
zet de aarde naar jouw hand
daar sta je dan
wachten tot
licht gedoofd
zie je iemand
te vroeg denk je
word maar platgereden
door de eerste de beste trein
gewoon niets persoonlijks
maar ik sta liever niet
voor jan met de korte
lul te wachten
wat heeft geduld precies
en tijdig met je uitgevreten
dat opbloeiend lang
vergeten zich openbaarde
in ach en wee
handen zich openen
om te vangen, brekend
ogen die blikken
in spiegelen zien hoe je,
bijna gedachteloos,
starend plaats nam
op sleetse matrassen
je hart in een kooi
vertel het mij
ik luister
Aan ‘t kruis sprak Jezus tot de moordenaar:
Mijn beste man vertoef je hier al lang ?
Zijn ogen schoten vuur, zijn blik erg bang.
Ben je een dief, een schoft, een leugenaar?
Waarop de man prompt zijn geduld verloor
en zei: Is dit misschien een kruisverhoor?
Recente reacties