Jij zuigt de kieren leeg
waar ons onstuimig stof
het noestig hout verfijnt
losbandigheid
de plankenvloer aaneensluit

muziek deint eigen oren
doorheen jouw bastig bloot
terwijl ik tegels sop

de spreuken in de voegen
met reeds vergeelde sporen
laten een glimlach los
een waterstraal
weerkaatst de glassexmuren

liefde dweilt de treden
het nat op onze ruggen
veertien passen hoog.