wie het na zijn sterven verder brengt
dan de obligate schoenendoos vol foto’s
krijgt het eeuwig leven op een boekenplank
temidden van recht- en scheefgelezen ruggen
begraven tussen voor- en achterplat
aangevreten door de houtwormkever
verdwijnt een oeuvre meestal ongelezen
tot stof vergaan door enkel tijdsverloop
Jij zuigt de kieren leeg
waar ons onstuimig stof
het noestig hout verfijnt
losbandigheid
de plankenvloer aaneensluit
muziek deint eigen oren
doorheen jouw bastig bloot
terwijl ik tegels sop
de spreuken in de voegen
met reeds vergeelde sporen
laten een glimlach los
een waterstraal
weerkaatst de glassexmuren
liefde dweilt de treden
het nat op onze ruggen
veertien passen hoog.
ik dacht alleen maar dat ik was
opgehangen aan een lijntje
een wasknijper vergeten dus toen
de horizon over
ik dacht alleen maar dat ik was
een kado met pakpapier
en de inhoud alleen pakpapier
en hij die het kado gaf die zei:
“het gaat om het strikje”
en dat ik dacht:
“maar die was er het eerste af”
ik dacht alleen maar dat ik was
de rugleuning in een trein
aan beide kanten banken met mensen
dat ik was tussen twee ruggen in
maar geen idee had wie er op mij leunden
dat ik toch ging van hier
naar verder dan het eindstation
het hoofd schuin de ruggen af
een stoet van titels een groot gevolg
totdat er iets verandert lolita
staat nu naast de tunnel en het licht
op weg naar het einde ingeklemd
tussen vorige levens en één met god
en de steppewolf vrees ik
ergens op zolder in een kist
Recente reacties