In de nacht van drie op vier oktober
nam ik je waar
Je vloog zo laag
dat ik je kon grijpen
Drie whiskies lang probeerde je vergeefs
je hitteschild te koelen
Terwijl ik zoetpratend naderde
viel je radar uit
en begonnen al je boordinstrumenten
te flikkeren
Ik sloeg toe
voor je opnieuw controle kreeg
over je zwalpend toestel,
dwong je met zachte hand te landen
op mijn bed van vers gestreken lakens
Eén voor één doofden je lichten
brandden je weerstanden door
maar nergens in die kleurige bedrading
vond ik je:
Je bleef verscholen
Mee eens. Drie whiskies lang.. dat is een mooie.
Ik kan het niet laten om te reageren, want wat gebruik je de beeldende beschrijvingen prachtig bij het gevoel dat je er doorheen verweefd. En da’s een kunst!