Ik haal daden, ongedaan, naar mij,
herhaal hen tot gedaan.
Het reiken, troost en tast ineen,
naar moeder en de strijd om lijken levenslang,
naar vader, het verwoorden tot beslag,
klinkend verband, toon van de taal,
vogels van barstbeelden, het verhaal
brengt ons vollediger en ter omvatting nader.

U klonk mij op het aambeeld
van de tijd, u klopte mij tot gloeien.
Ik kroop met welgesmede tederheid,
kroop door kniehoogtegras, zag om mij heen
zachtzinnigheid mij overbloeien.

Ik snoof op met paard en vaars,
molk mee, zocht flank bij het onschuldvee.
Er was zekering van ketting, vredigheid van zeel.
Mijn leiband was altijd uw taal,
ik dacht mij in uw woorden vast en vrij.