Vanaf acht hoog bestaat de buitenwereld
tot waar boven en onder elkaar ontmoeten
slechts uit lichte stippen in het zwart.

Acht hoog zelf is het doodse witte
licht van lange lege gangen
waarin al dat gewoon is uit spoken gaat,
elk lopen als vanzelf op rennen lijkt,
maar dan stil als het jagen van een kat.

Flarden witte stof fladderen en ritselen,
openen brede deuren waarachter
een kakofonie van monotoon gepiep,
soms koortsachtig maar beslist gemompel
en de suggestie van beweging
medisch handelen verraden.

Acht hoog is wachten tussen vrees en hoop.

Acht hoog is mijn kind.