in de orkestbak van het vlooiencircus
op het vrijthof van maastricht speelt
het strijkje van andré de mazurka voor
twee doden
ik mis liberace en de mondschein nogatine
het vals gebit van lady crooners de zang
van eddy w het grijs van mergelstof
dat neerdaalt op de strijkers van de eerste rij
de stehgeiger draait het orgel van plat plezier
in unisono met de kassabellen het ritselen
van grootgeldpapier
Alsof er iets te ritselen valt
een laatste sierlijke flauwekrul
het wisselen van huid in plaats
de zon straal vergeten
stopt een godganse wereld
op het hoogtepunt van kijken
en wat er ook stijgt… een wonder is het niet
als ik ze zie vliegen
zuiver uit de lucht gegrepen
komt een gerucht op z’n best
mooi niet uit om van de rest
maar liever te zwijgen.
Vanaf acht hoog bestaat de buitenwereld
tot waar boven en onder elkaar ontmoeten
slechts uit lichte stippen in het zwart.
Acht hoog zelf is het doodse witte
licht van lange lege gangen
waarin al dat gewoon is uit spoken gaat,
elk lopen als vanzelf op rennen lijkt,
maar dan stil als het jagen van een kat.
Flarden witte stof fladderen en ritselen,
openen brede deuren waarachter
een kakofonie van monotoon gepiep,
soms koortsachtig maar beslist gemompel
en de suggestie van beweging
medisch handelen verraden.
Acht hoog is wachten tussen vrees en hoop.
Acht hoog is mijn kind.
Recente reacties