Resultaten voor de tag jan doornbos

dorst – jan doornbos

Er dooft alweer een zomerdag, geluk is nergens veilig. De merel zingt bedaard een requiem en jij, je zwijgt me zacht over de randen van de liefde. We drinken en verspillen haar als water: hier heb je een rivier, hier heb je bomen waar vochtige zielen onder schuilen, hier heb ... »»»

drie – jan doornbos

Het is nog niet aan haar te merken. Moeder blaast de loftrompet en draagt de dood van deur tot deur, vader is in dromenland en zij versiert de aarde, hangend aan mijn hand. Ze is een kind van rituelen, zij is er niet bij binnenkomst, ik ben er niet wanneer ... »»»

herbarium – jan doornbos

Wat als zelfs de lente het ijs niet doet vergeten met haar leugenachtige dagen, haar straffe noordenwind en alle valse veren van haar liefde, wat als het bekraste blad gevangen blijft in schaduw, verstijfd tussen de lakens, in de schoot van de dood, niet meer is om te slaan. Ik ... »»»

uitgestorven – jan doornbos

Dat elke dag wat leger wordt, vooruit en dat tegelijkertijd je polen smelten – hetgeen je nu nog wint, begint zich morgen te verliezen en de tijd kruipt o zo stoïcijns vooruit, hij rekt en strekt zijn gladde rupsenlijf tot het dak begint te lekken en de gevels scheuren, tot ... »»»

droomdievegge – jan doornbos

Dichters weten zelf niet wat ze zeggen: in de donkere dagen is ze bij duende, de danspassen kent ze, de koninklijke weg naar het onderbewuste, de schreeuw van een volk tussen hamer en heks. Hier is haar publiek nog onschuldig, de mens in slapende toestand te wiegen, bemind te worden ... »»»

stormschade – jan doornbos

Er zit een kind in mij dat verder wil, de duinen in, naar zee, een roekeloze man in spe die de gauwdief die jouw liefde telkens weer met vuile voeten treedt het liefste van ons af wil slaan. In jou zit een meisje dat wiebelt op haar stoel, dan naar ... »»»

de weg naar huis – jan doornbos

De weg is smal en bochtig hier, als er een tegenligger nadert moet er iemand uitwijken. Jij bent iemand die uitwijkt. De ruiten beslaan, nu we even stilstaan. Hier stond ik aan het hek, zeg je, hier wachtte ik tot iedereen thuis was. Jij bent iemand die wacht. Je kijkt ... »»»

snijverlies – jan doornbos

De tuin ademt vanmorgen geesten uit die samenspannen, handen vasthouden, maar dan worden ontbonden door de naderende zon. Een krokus opent zelfbewust zijn paarse mond. Onbeduidend leven is hier niet te vinden. Jij hebt je teruggetrokken in een regenbui, weerbarstige gedachten van je af gewassen, de twijfels uit je haar ... »»»

pechvogel – jan doornbos

Misschien vind je de weg nog terug, naar zee. Jij hoort door golfdalen te glijden, met hoge bogen over kliffen heen te keilen, leunend op de wind en met je lange neus omlaag gericht. Jij bent een beest van zout en nat, te groot voor dit benepen binnenland. Je vleugels ... »»»

Recente reacties

Robert Kruzdlo: Zou het gedicht willen herschrijven, toch...? Kruzdlorobert.com
Robert Kruzdlo Flow Teksten: Ja, nu ik het terug lees..., hier-en-daar valt er weer, alweer iets te schaven. kruzdlorobert.com
Manja Croiset: Beide en niet beiden. ...
Krishna: zegt:Ha, ja, het ligt natuurlijk voor de hand om het te lezen als een soort van ode aan mijn ...