Misschien vind je de weg nog terug, naar zee.
Jij hoort door golfdalen te glijden, met hoge bogen
over kliffen heen te keilen, leunend op de wind
en met je lange neus omlaag gericht.

Jij bent een beest van zout en nat, te groot voor
dit benepen binnenland. Je vleugels zijn te lang,
te smal voor in de stad, ze lijken hier, tussen die
akelige daken, van onhandelbaar papier.

Ik hoop dat je de weg weer vindt, naar zee.
Want landerige meeuwen lachen je maar uit en
kraaien zeuren aan je doodvermoeide kop terwijl

je wiekt en bochelt door de veel te zoete lucht –
ze kennen je nu eenmaal niet, behalve bij gerucht.
Wat doe je hier, bezopen dier. Waar hoop je op?