Dichters weten zelf niet wat ze zeggen:
in de donkere dagen is ze bij duende,
de danspassen kent ze, de koninklijke weg
naar het onderbewuste, de schreeuw van

een volk tussen hamer en heks. Hier is
haar publiek nog onschuldig, de mens
in slapende toestand te wiegen, bemind
te worden is dansen met je ziel.

Het was lang een gerucht van macht en
verleiding, slechts in een wit hemd gekleed.
Ze wil er mooi uitzien, sensueel, virtuoos,
als een schreeuw van het leven.

Wat drijft de mens? De toekomst van een
illusie, een verborgen kunstenaar.
De droom is de beschermer van de slaap,
jij diepe rode sjansprinses.