De tuin ademt vanmorgen geesten uit
die samenspannen, handen vasthouden,
maar dan worden ontbonden door

de naderende zon. Een krokus opent
zelfbewust zijn paarse mond. Onbeduidend
leven is hier niet te vinden.

Jij hebt je teruggetrokken in een regenbui,
weerbarstige gedachten van je af gewassen,
de twijfels uit je haar gekamd, je lippen

tot de tanden bewapend. Jij bijt de angst
wel van je af.

Ik zou een vreemd insect willen ontdekken
dat ik je nog kan tonen voordat wij
vertrekken. Dat we bij ons kunnen dragen

als een amulet, want
scalpels snijden aan twee kanten.