Het is nog niet aan haar te merken.
Moeder blaast de loftrompet en draagt de dood
van deur tot deur, vader is in dromenland en

zij versiert de aarde, hangend aan mijn hand.
Ze is een kind van rituelen, zij is er niet bij
binnenkomst, ik ben er niet wanneer zij gaat.

Zo schreeuwt ze door me heen: is dit genoeg,
dit haastige proberen, zal zij straks de vogels
en zal zij straks de dagen

Ver weg hoor ik geratel in de straten, maar
ze luistert niet, ach, zij kent deze geluiden niet.