Er zit een kind in mij dat verder wil,
de duinen in, naar zee, een roekeloze man
in spe die de gauwdief die jouw liefde
telkens weer met vuile voeten treedt
het liefste van ons af wil slaan.

In jou zit een meisje dat wiebelt
op haar stoel, dan naar links en dan
naar rechts, dat kruimels morst, en
een vrouw die weegt en niet meer vraagt
wie strijkt de rimpels uit mijn ziel.

Wij kunnen ons niet helpen, onze blikken,
onze handen, onze woorden zijn we kwijt
en andere bestaan er niet. Aan het ontbijt
staat tussen ons de zwarte fles
die we niet meer kunnen sluiten.