Dat elke dag wat leger wordt, vooruit
en dat tegelijkertijd je polen smelten –
hetgeen je nu nog wint, begint zich
morgen te verliezen en de tijd kruipt o

zo stoïcijns vooruit, hij rekt en strekt
zijn gladde rupsenlijf tot het dak
begint te lekken en de gevels scheuren,
tot seizoenen overhoop naar god

weet waar vertrekken, tot je onverhoeds
een woord verliest zoals calamiteit
omdat je mededogen slijt en pijn zich aan
je opdringt tot je niet meer zonder kunt –

Vooruit. Maar dat de morgen op een dag
geluidloos, nors verstrijken zou, de huid
van je huis onberoerd, ontdaan van
dons en zachte prietpraat van geliefden –