ik weet nog hoe je kijkt met beurs gekleurde ogen
je leest de wereld uit de lucht, er zou een trein stilstaan
met bleek geslagen sterren op de wanden van mijn hart
-een Hauptstrasse om het woorden te geven-

in alle hoeken van de kamer schimpt het winter
er staat een kleine vrouw verminkt als moeder
ze wenkt van pijn bewust van tijd als honger
we doen haar drie gestolen jassen aan

in haar handen op de tafel klimt de toren
die zelfs zonder vuur het leven uit de zielen snijdt
twee staan verdronken achter, wijzen oorlog

een glazen bol schrijft namen een gezicht
de grens van lichaam overschreden, stijf van weten
ze sluiten naadloos aan op grond gericht