hoe dagen langer in mijn ogen hangen
nacht slaapt niet meer
langs het schuren van de wol van makke schapen
of misschien
omdat ik hier voor scheefgezakte huisjes
tussen opgegroeide bomen sta, het groen verteer
het land over mijn longen, lucht mijn adem heet
of misschien
omdat stilte wijdbeens staat in ver gedreven
handen in mijn natte haar, geen regen zicht beroert
dat alles wit verwondering en lager wolken
enkel en alleen daarom blijft licht
raakt een mens losgescheurd
of misschien is het gewenning
ik kan hier staan aan een bed
ontwaken, er is geen herkenning
alleen mijn neusvleugels trillen
bij de zoete geur van vrouwen
uit een te nauwe steeg
aan de rand van de wereld
dure mannen zullen verschieten
in dezelfde kleur rood
hokjes worden paleizen met draken
hard als steen met vochtige ogen
spuwend en leeg als een vogel
hakend aan zijde in toevallige wind
en terwijl de maan groeit
leun ik, luister veel, zeg weinig
ik weet nog hoe je kijkt met beurs gekleurde ogen
je leest de wereld uit de lucht, er zou een trein stilstaan
met bleek geslagen sterren op de wanden van mijn hart
-een Hauptstrasse om het woorden te geven-
in alle hoeken van de kamer schimpt het winter
er staat een kleine vrouw verminkt als moeder
ze wenkt van pijn bewust van tijd als honger
we doen haar drie gestolen jassen aan
in haar handen op de tafel klimt de toren
die zelfs zonder vuur het leven uit de zielen snijdt
twee staan verdronken achter, wijzen oorlog
een glazen bol schrijft namen een gezicht
de grens van lichaam overschreden, stijf van weten
ze sluiten naadloos aan op grond gericht
Recente reacties