Resultaten voor het trefwoord hoeken

droomhuis – iniduo

ooit lopen dag en droom in de pas
nog druipt werkelijkheid in een trage traan
over innige muren, verteerd tot vloeibaar glas
en schuilend in hoeken van ommuurd bestaan

stervend tegen hemellicht en lijdzaam
zoals een vis zich op het droge gedraagt
zo heeft het dak zich van schubben ontdaan

op het huis waarin een enkeling zich waagt
onafwendbaar als het eigen lichaam
dat door verloren dromen is geschraagd

voor altijd loos – kate schlingemann

wat moeten we hier nog meer in zoekgeraakte hoeken
op tussentijdse grond terloops bij eb of vloed dan vloeken
wie houdt zijn handen thuis, hangt met kindontgroeiden rond
wie knoopt de lakens lang genoeg alsof wij al ongezond
hun blokken zijn aan been, wie maalt om ons, en komt op deze dag
ons niet met afgewende blik gedogen, nu we zelfs in boeken doven
en het binnenleven niet meer gaat, als we van alles niets meer mogen
buiten deze staat, naar zee zouden we wel willen, wij die niet te peilen
diep tot op het bot en laatst de zoute meisjes bleven

clausuur – stoney pete

Mijn ik is een monnik
in een lege bovenkamer
zit zijn cel, een lege blik
zijn geblindeerde ramen

Stil zegt hij
amen
de muren hebben ezelsoren

De buren horen hem
in alle hoeken en gaten
naar een wezen zoeken
en in zichzelf praten

Hij luistert naar goddelijke namen
de wind fluistert door de kieren
hij vindt verzuurde papieren
kluisters die hem binden
uren vol getik

Langzaam maar zeker
komen de muren op hem af
deze bovenkamer wordt zijn graf
de blinden vallen af
in een ogenblik

parameters – rachel

ik weet nog hoe je kijkt met beurs gekleurde ogen
je leest de wereld uit de lucht, er zou een trein stilstaan
met bleek geslagen sterren op de wanden van mijn hart
-een Hauptstrasse om het woorden te geven-

in alle hoeken van de kamer schimpt het winter
er staat een kleine vrouw verminkt als moeder
ze wenkt van pijn bewust van tijd als honger
we doen haar drie gestolen jassen aan

in haar handen op de tafel klimt de toren
die zelfs zonder vuur het leven uit de zielen snijdt
twee staan verdronken achter, wijzen oorlog

een glazen bol schrijft namen een gezicht
de grens van lichaam overschreden, stijf van weten
ze sluiten naadloos aan op grond gericht