laatst de teugels gevierd. ik weet niet eens
hoe lang ze waren of wie het aantrekken was begonnen voor de gelegenheid taart in vieren
slingers, en uitgepakt hadden we met wijn, in uitgekrabte hoeven klonken om het hardst,
beloftes elkaar plechtig nooit meer bang te zijn voor de breekbaarheid van dingen proostten hinnikend van het lachen op het springen
niet verleerd, om een stoel te weinig
of andere ontboezemingen

wachtten op bekend terrein, de hoge bomen,
getuigen van oude verbonden. we voelden niet
dat onze tongen zenuwachtig getuite lippen rondden. dampend sperden wij de neusgaten, hapten pijn en jeugd doormidden.
pas toen de avond zich vertoonde
zonder grispend grein verlangen
lieten wij de hoofden hangen. van zoveel losheid
begrepen wij de ontknoping niet